początki/1936-1941
początki Cywilnego patrolu lotniczego sięgają 1936 roku, kiedy to GILL Robb Wilson, lotnik I Wojny Światowej i dyrektor lotnictwa New Jersey, powrócił z Niemiec przekonany o zbliżającej się wojnie. Wilson przewidział mobilizację amerykańskich cywilnych lotników do obrony narodowej, co podzielali inni.
w Ohio, Milton Knight, pilot i biznesmen, zorganizował i włączył cywilną rezerwę Lotniczą (CAR) w 1938 roku. Na terenie kraju pojawiły się inne jednostki lotnictwa cywilnego w stylu wojskowym, szkolące się w obronie ojczyzny.
w 1941 roku Wilson rozpoczął swój udoskonalony program: Civil Air Defense Services (CADS). Tego lata, na zlecenie Fiorello H. Laguardii (burmistrza Nowego Jorku i dyrektora Federalnego Biura obrony cywilnej, a także lotnika z I wojny światowej), Wilson, wydawca Thomas H. Beck i dziennikarz Guy P. Gannett zaproponowali program CADS Wilsona jako wzór do organizowania zasobów lotnictwa cywilnego kraju.
ich propozycja dla Cywilnego patrolu lotniczego została zatwierdzona przez departamenty handlu, Marynarki I wojny w listopadzie, a krajowa Kwatera główna CAP otworzyła swoje podwoje w grudniu. 1, pod kierownictwem dowódcy narodowego gen. dyw. Johna F. Curry ’ ego. Istniejące CADS, CAR i inne jednostki latające wkrótce połączyły się pod szyldem CAP. Ogłoszenie o naborze do KPR i nabór Krajowy rozpoczęte w grudniu 2010 r. 8.
II wojna światowa i powojenne/1941-1948
w styczniu 1942 roku niemieckie okręty podwodne zaczęły atakować statki handlowe wzdłuż wschodniego wybrzeża. Ponieważ wojsko nie było w stanie zareagować, CAP ustanowiło przybrzeżne loty patrolowe, aby odstraszyć, zgłosić i zapobiec operacjom wroga.
od marca 1942 do sierpnia 1943 roku uzbrojone samoloty CAP w 21 przybrzeżnych bazach patrolowych rozciągających się od Maine do granicy z Meksykiem patrolowały wody u wybrzeży Atlantyku i Zatoki Perskiej. Ich sukces w udaremnianiu ataków na okręty podwodne i zabezpieczaniu szlaków żeglugowych skłonił prezydenta Franklina D. Roosevelta do wydania 29 kwietnia 1943 r. rozkazu wykonawczego 9339, przenoszącego CAP z Office of civil Defense do Departamentu Wojny.
w momencie utworzenia WPR nie przewidywała udziału młodzieży. W Październiku 1 i 1942 r. dowódcy WPR wydali memorandum ustanawiające program Kadetów WPR dla chłopców i dziewcząt w wieku od 15 do 18 lat. Program cadet okazał się potężną siłą do przekazywania praktycznych umiejętności i przygotowania młodzieży do wojska i innych służb wojennych.
ochotnicy i ochotniczki CAP brali udział w wielu misjach wojennych. Obejmowały one ostrzeganie samolotów, patrolowanie Południowej łączności wzdłuż granicy z Meksykiem, Usługi Kurierskie, poszukiwania zaginionych samolotów, pomoc w przypadku katastrof, operacje holowania i śledzenia, patrole leśne i wiele innych.
rekord wojenny CAP zapewnił mu powojenną przyszłość. 1 lipca 1946 roku prezydent Harry S. Truman podpisał ustawę nr 79-476, obejmującą organizację. Po utworzeniu US Air Force jako oddzielnego oddziału sił zbrojnych, Truman podpisał ustawę Public Law 80-557, ustanawiając CAP jako cywilne pomocnicze Siły Powietrzne 26 maja 1948 roku.
Zimna Wojna/1950-1975
po II wojnie światowej CAP skoncentrowała swoje wysiłki na trzech podstawowych misjach-programie Kadetów, służbach ratunkowych i Edukacji Lotniczej. W 1948 r. CAP rozpoczęła udział w międzynarodowej wymianie Kadetów lotniczych, a w 1949 r. wprowadziła pierwszą literaturę szkolną do użytku przez jednostki CAP lub nauczycieli szkolnych.
kiedy pierwsi kadeci weszli do Akademii Sił Powietrznych USA w 1955 roku, 10% stanowili byli członkowie CAP. Wraz z krystalizacją zimnej wojny w latach 50. CAP ściśle współpracowała z siłami powietrznymi i organizacjami obrony cywilnej. Misje poszukiwawczo-ratownicze CAP stały się rutynowe, a urzędnicy obrony cywilnej używali sieci radiowych CAP do koordynowania działań pomocowych podczas klęsk żywiołowych.
CAP pomagała w szkoleniu korpusu obserwatorów naziemnych Sił Powietrznych, prowadziła radiologiczny monitoring opadu jądrowego i brała udział w operacji MOONWATCH poprzez optyczne śledzenie sztucznych satelitów. Ustawa z 1973 r. wprowadzająca obowiązkowe Nadajniki lokalizacyjne w samolotach znacznie rozszerzyła możliwości poszukiwawcze i ratownicze CAP.
w 1975 roku po raz pierwszy cywilnym ochotnikiem został dowódca Krajowy CAP, sygnalizując zmianę relacji CAP-Air Force.
ewoluujące misje/1976-2000
w drugiej połowie zimnej wojny nastąpił dalszy rozwój ról i możliwości WPR. W 1979 roku CAP rozpoczęła loty Wojskowe na trasach szkoleniowych dla Dowództwa lotnictwa strategicznego i Dowództwa Lotnictwa Taktycznego. W 1985 roku, w porozumieniu ze Służbą Celną Stanów Zjednoczonych, CAP przeprowadzała misje zwiadowcze dla organów ścigania.
CAP ponownie zaczął dostarczać części dla Sił Powietrznych i latał z Amerykańskim Czerwonym Krzyżem w misjach przeszczepu tkanek ludzkich i narządów. Federalna Agencja Zarządzania Kryzysowego współpracowała z CAP podczas i po wielu katastrofach: wycieku ropy Exxon Valdez, huraganach Hugo, Andrew i Floyd oraz bombardowaniu Oklahoma City.
zmodernizowany sprzęt, w tym nawigacja GPS, łączność internetowa i ręczne Radiotelefony dwukierunkowe, poprawiły koordynację z władzami federalnymi i działania poszukiwawczo-ratownicze.
ostatnie dekady XX wieku przyniosły kluczowe zmiany w CAP, w tym korporacyjną flotę samolotów i pojazdów.
Nowe Tysiąclecie / 2001-teraz
11.01.2001 r.zapoczątkował nową erę obrony ojczyzny. Następnego dnia Cap Cessna 172, jedyny niemilitarny samolot dozwolony w przestrzeni powietrznej kraju, dostarczył urzędnikom zarządzania kryzysowego pierwsze obrazy w wysokiej rozdzielczości witryny World Trade Center. W całym kraju wolontariusze CAP transportowali krew i materiały medyczne, zapewniali wsparcie komunikacyjne i transportowe oraz pomagali urzędnikom stanowym i federalnym.
dzięki zwiększonemu finansowaniu federalnemu i utworzeniu Departamentu Bezpieczeństwa Wewnętrznego USA, CAP otrzymała nowe technologie dla swoich służb ratunkowych, w tym obrazowanie hiperspektralne, ulepszoną komunikację powietrzną, przyszłościowe systemy podczerwieni, wyposażoną w GPS awionikę glass cockpit i interoperacyjność informacji geoprzestrzennych. Samoloty CAP szkolą się wraz z urzędnikami rządowymi i personelem wojskowym w misjach przechwytywania obrony powietrznej, ćwiczeniach komunikacyjnych i cyberbezpieczeństwie, a nawet symulują bezzałogowe statki powietrzne, aby zapewnić wsparcie szkoleniowe w zakresie zdjęć dla rozmieszczenia sił.
30 maja 2014 roku prezydent Barack H. Obama podpisał ustawę przyznającą Kongresowi Złoty Medal dla około 200 000 członków CAP z okresu II Wojny Światowej. Medal jest najwyższym w kraju wyrazem uznania za wybitne osiągnięcia i zasługi. W grudniu. 10 września 2014, Spiker Izby John Boehner wręczył medal Głównodowodzącemu KPP gen. Josephowi R. Vazquezowi i byłemu reprezentantowi USA Lesterowi L. Wolffowi, samemu członkowi skrzydła nowojorskiego w czasie wojny.
medal upamiętnia niezwykły wkład organizacji w II Wojnę Światową. na awersie samolot Stinson Voyager 10A uzbrojony w bomby rozbiórkowe eskortuje tankowiec. Samolot na pierwszym planie ma Patrol przybrzeżny roundel i numer „65”, reprezentujący członków CAP zabitych podczas wojny. Po lewej stronie dwaj cywilni ochotnicy, obserwator patrolu przybrzeżnego i pilotka, obaj czujnie skanują niebo.
On Sie 28 września 2015 roku gen. Mark A. Welsh III, szef sztabu sił powietrznych, ogłosił CAP oficjalnie członkiem Sił Powietrznych Stanów Zjednoczonych, dołączając do sił regularnych, Gwardii i rezerwy jako lotnicy Amerykańscy. Prace CAP w odpowiedzi na huragany Katrina i Sandy, wyciek ropy w Deepwater Horizon i inne sytuacje kryzysowe nadal pokazują opłacalność i potencjał oddanych wolontariuszy, którzy ucieleśniają motto WPR: Semper Vigilans . . . Zawsze Czujny.