in sommige Europese landen was de ideologie van de ‘christendemocratie’ een essentieel instrument waardoor de culturele en sociale identiteiten van de Katholieke Kerk in de wereld van het moderne constitutionalisme en de moderne politiek kwamen. Dit artikel onderzoekt veel van de problemen in verband met de definitie van een dergelijke ideologie: het verband met de zogenaamde sociale doctrine van de Katholieke Kerk en de onderlinge verschillen, de lange historische reis die culmineerde in het vestigen van ‘democratie’ als onvermijdelijk panorama voor de moderne politiek, en de bestaande relatie tussen het officiële Vaticaanse denken en de bijdrage van sommige katholieke denkers, zoals Maritain, Mounier en Dossetti. De climax van de ideologie van de christen-democratie lag in haar fundamentele bijdrage aan de constitutionele documenten van de periode na 1945 in Frankrijk, Italië en Duitsland. Deze bijdrage vormde een model waardoor een bepaalde versie van de sociaaldemocratie werd gerealiseerd. De assimilatie van de Christendemocratische ideologie in de sociaaldemocratie betekende ook de ontbinding van de eerste en stelt ons in staat om achteraf het ‘overgangskarakter’ ervan te identificeren.