Chiron werd geëerd door iedereen, iets wat ongewoon is in de Griekse mythologie, dus het was ironisch dat zijn overlijden per ongeluk kwam toen hij werd geschampt door een vergiftigde pijl geschoten door zijn vriend Hercules. Omdat hij onsterfelijk was veroorzaakte het magische Gif een eindeloze, slopende kwelling, maar kon hem niet doden. Hieruit wordt Chiron erkend als de oorspronkelijke gewonde genezer, een archetype dat centraal staat in het werk van therapeuten, raadgevers, profeten en sjamaan.Hercules verzekerde zich uiteindelijk van een goddelijke overeenkomst waarbij Chiron ’s onsterfelijkheid werd verbeurd om de bevrijding van Prometheus, die min of meer Chiron’ s neef was, veilig te stellen. Maar zelfs dat zou niet duren, omdat zijn universele achting zijn halfbroer Zeus ertoe bracht om nog een laatste keer in te grijpen door hem op te heffen naar het Hemelse Rijk in de vorm van het sterrenbeeld Boogschutter (sagitta is Latijn voor “pijl”), waardoor hij een soort onsterfelijkheid terugkreeg. Op deze manier vond Chiron uiteindelijk zijn genezing voorbij de dood en, in zowel mythe als astrologie, ligt hij als een brug tussen de fysieke en spirituele wereld.
benadering van het onderwijs
hoewel Chiron in de Griekse mythologie verschijnt om degenen die voorbestemd zijn om goden en helden te zijn, op te voeden en te begeleiden, weten we niet veel over zijn persoonlijkheid of onderwijsfilosofie. Omdat dit een boek is over leren zijn dit de dingen waar we het meest in geïnteresseerd zijn: hoe leer je een mythische held te zijn? Gelukkig stelde Odysseus dezelfde vraag aan Achilles toen Odysseus hem later in zijn leven ontmoette, en dit is wat Hij antwoordde:
“toen leerde hij mij om met hem te gaan door de wegloze woestijnen, sleepte me op met machtige stappen, en om te lachen om de aanblik van de wilde dieren, noch te beven om het verbrijzelen van rotsen door het haasten van stromen, noch om de stilte van het eenzame bos. Al op dat moment waren er wapens in mijn hand en kokers op mijn schouders. De liefde voor staal groeide snel in mij, en mijn huid werd verhard door veel zon en vorst; noch waren mijn ledematen verzwakt door zachte banken, maar ik deelde de harde rots met mijn meester ‘ s machtige frame.
“schaars had mijn jeugd draaide het wiel van twee keer zes jaar, toen al hij maakte me voorbij de snelle hinden en Lapith Rossen, en rennen inhalen de geworpen pijl; vaak Chiron zelf, terwijl nog was hij snel van voet, achtervolgde me in volle galop met halsoverkop snelheid over de vlakten. En toen ik uitgeput was door over de weiden te zwerven prees hij me vreugdevol en hijste me op zijn rug. Vaak ook, in de eerste bevriezing van de beken, hij zou me te gaan op hen met lichte stap niet om het ijs te breken.
“These were my boyhood’ s glories . . . Nooit zou hij me toestaan om onwillige doet volgen door de baanloze glens van Ossa, of laag timide lynxen met mijn speer, maar alleen om boze beren te verdrijven uit hun rustplaatsen, en everzwijnen met bliksem stuwkracht; of als ergens een machtige tijger op de loer lag of een leeuwin met haar welpen in een geheime schuilplaats op de bergzijde, hij zelf, gezeten in zijn uitgestrekte grot, wachtte op mijn daden, als ik misschien zou terugkeren bespat met donker bloed, noch liet hij me in zijn omhelzing voordat hij had gescand mijn wapens. “And already I was being prepared for the armed tumults of neighbororing folk, and no mode of savage warfare passed me by . . . Ik kon niet alles vertellen, hoe succesvol ze ook waren. Nu instrueert hij mij om de luchtige berg-top te beklimmen en te grijpen, met wat stappen te lopen op het niveau, hoe om geworpen stenen in nabootsende strijd op mijn afgeschermde arm te vangen, door brandende huizen te gaan, en vliegende vier-paard teams te voet te controleren. “Spercheus, ik herinner me, vloeide van snelle stroming, gevoed door constante regen en gesmolten sneeuw en droeg op zijn vloed keien en levende bomen, toen hij stuurde me in, daar waar de golven rolde felst, en beval me tegen hen te staan en slingeren terug de zwellende golven die hij zelf schaars had kunnen dragen, hoewel hij stond om hen met zo veel een ledemaat geconfronteerd. Ik kachel om te staan, maar het geweld van de Beek en de duizelende paniek van de brede spate dwong me om grond te geven. Hij doemde over me heen van boven en bedreigde me hevig, en smeedde smaad om me te beschamen. Noch ging ik weg, totdat hij mij het woord gaf, tot nu toe dwong de verheven liefde voor roem mij, en mijn zwoegen waren niet te zwaar met zo ‘ n getuige.”Want om het Oebaliaanse quoit ver uit het zicht in de wolken te gooien, of om de greep van de slanke worstelwedstrijd te oefenen, en slagen met de bokshandschoenen te verstrooien waren sport en rust voor mij: noch werkte ik daar meer aan dan toen ik met mijn ganzenveer de klinkende snaren sloeg, of vertelde de wonderbaarlijke roem van helden van vroeger.
” ook leerde hij me van sappen en de grassen die ziekte ondersteunen, welke remedie een bloedstroom te snel zal stoppen, wat in slaap zal sussen, wat gapende wonden zal sluiten; welke pest moet worden gecontroleerd met een mes, wat zal overgeven aan kruiden. En hij implanteerde diep in mijn hart de voorschriften van de goddelijke gerechtigheid, waarbij hij de gewoonte had vereerde wetten te geven aan de stammen die op Pilion wonen, en zijn eigen twy-gevormde volk te temmen . Zoveel herinner ik me, vriend, van de training van mijn vroegste jaren, en lief is hun herinnering.”
from Achilleid book 2. p.96ff (Latijn episch ca. 1e eeuw n. Chr.), door Pablius Papinius Statius