maar Berry maakte materiaal waar de riff koning was. Met Elvis of Richard, is het de zang die vast komt te zitten in je hersenen, maar met Berry, is het de gitaarriff die keer op keer in je hoofd wordt gespeeld. Het was Berry ’s introductie van onmiskenbare gitaarhaken in rock die het genre weggestuurd van het ivoor kietelen van mensen als Little Richard, Fats Domino en Jerry Lee Lewis en in de richting van eenvoudige gitaarakkoorden die gemakkelijk waren voor tienerfans te imiteren-gitaren zijn goedkoper dan piano’ s en gemakkelijker te leren-en onmogelijk om uit je hoofd te krijgen. En dat was min of meer allemaal Berry (Bo Diddley richtte zich ook op de gitaarriff, maar zijn buitenwereldse tuningtechnieken en sonische paletten waren veel vreemder dan die van Berry; hij opende rock voor een meer experimentele toekomst, maar zijn songs waren te esoterisch om dezelfde impact en alomtegenwoordigheid te hebben als Berry ‘ s minzaam materiaal).
uiteindelijk was die focus op de riff wat rock onderscheidde van pop en R&B en wat de loop van de populaire muziek voor de komende decennia veranderde. Van The Rolling Stones tot Jimi Hendrix tot Led Zeppelin tot The Ramones, het is die gitaarriff Fetisj die rock definieert als een aparte muzikale vorm. En vanaf ongeveer 1955-1960 ontketende Berry de ene onstuitbare riff na de andere via een reeks iconische singles (voor de nieuwkomer is de Great Eight collection het beste uitgangspunt).3) Wat zijn songwriting betreft, schuwde Berry generic emotional confessions en richtte zich in plaats daarvan op het maken van korte verhalen met zijn teksten. Zijn songwriting stijl-zuinig, levendig en omhullend-beïnvloedde iedereen van Paul McCartney tot Ray Davies tot Brian Wilson en zette de koers naar rock om het korte en zoete te bevoordelen in plaats van het poëtische en uitgebreide. Dat is gewoon niet iets wat zijn tijdgenoten pionierden — Little Richard ’s teksten waren briljante onzin, Bo Diddley’ s waren stream of consciousness poëzie, en Elvis Presley schreef zijn eigen materiaal niet. Berry ‘ s introductie van storytelling in de rock kan dus niet overschat worden, vooral omdat dat het genre in de eerste decennia heeft geholpen zich te onderscheiden van de straight pop.