Phys. Rev. 103, 886 ( 1956) – enkele eigenschappen van de dwangkracht in zachte magnetische materialen

de dwangkracht is de waarde van de amplitude van het magnetisch veld wanneer de nettomagnetisatie in de richting van het veld nul is en een veranderingstijdstip nul heeft. Een gelijkwaardige definitie van de dwangkracht is vervat in de uitdrukking voor de gemiddelde momentane domeinwandsnelheid; v=k(H−Hc), waarin k afhankelijk is van bewegings-energieverliezen en H het toegepaste magnetische veld is: Hc is de dwangkracht. We hebben deze laatste definitie gebruikt om de dwangkracht te meten in specimens van magnetisch gegloeide 65 Permalloy (65% Ni-Fe) tapes en een 3,25% SIFE fotolijst enkelkristal voor zowel laag – als hoogvelddomeinconfiguraties. De op deze wijze gemeten dwangkracht voor laag toegepaste velden is dezelfde als die welke door andere technieken wordt bepaald. Voor de high-field bepaling, met domeinwanden los van de oppervlakken van het monster, is de dwangkracht, voor onze monsters, minder dan de helft van de low-field dwangkracht. We noemen de waarde bepaald op hoge velden de “interne dwangkracht” en geloven dat deze waarde kenmerkend is voor het bulkmateriaal. De low-field coërcitieve kracht omvat zowel de ” interne coërcitieve kracht “en een component als gevolg van preferentiële” pinning ” van domeinwanden aan de specimen oppervlakken. De experimenteel waargenomen afhankelijkheid van de dwangkracht op de dikte van het monster kan worden verklaard met behulp van oppervlakte pinning van domeinwanden. Deze verklaring werd eerder gepostuleerd door Dijkstra.

het verschil in dwangkracht tussen oppervlaktevrije en oppervlaktevrije domeinwanden kan worden gebruikt om een ondergrensschatting van de energiedichtheid van de domeinwand te maken. De resultaten zijn in orde-van-grootte overeenkomst met de waarden die van theorie worden verwacht.

uit de hierboven gegeven experimenteel bepaalde uitdrukking voor de snelheid van de domeinwand blijkt dat de vrije-energievariaties die de dwangkracht bepalen, niet door conservatieve periodieke functies kunnen worden beschreven.

  • ontvangen op 7 mei 1956

DOI:https://doi.org/10.1103/PhysRev.103.886

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.