foto: Don Daniele at 500px.com (directe website link ingebed in.)
ik las een fascinerend artikel de andere dag Over China en geuren die mijn nieuwsgierigheid op een paar kwesties, kreeg me graven in anderen, en maakte me nadenken over een paar ondoordringbare vragen die alleen de tijd zal leren. Het artikel heet, ” zoete geur van succes: Buitenlandse geuren domineren China ’s parfummarkt,” en het is geschreven door David Dodwell voor de South China Morning Post. Mr. Dodwell is de uitvoerend directeur van de Hong Kong-APEC Trade Policy Group en lijkt uitgebreid te schrijven Over China. Deze keer richtte hij zijn aandacht op parfum nadat hij een dag in de Duty Free-sectie van Heathrow in Terminal 5 had doorgebracht en “een kudde modieuze Chinese vrouwen op het vasteland zag die zich een weg ruikten door het Jo Malone-deel van de fragrance-sectie.”
dat leidde tot de volgende vraag: gezien China ‘ s wereldwijde productieproces en de opkomst van zoveel Chinese merken, waarom kon hij niet denken aan een enkel Chinees gemaakt parfum? Ik heb mijn eigen persoonlijke theorieën over dat onderwerp, maar wat me meer interesseerde waren andere punten die hij terloops maakte, zoals Mao ‘ s Culturele Revolutie of de rol van oud (chen xiang (沉香)). Ik zal het vandaag over dit alles hebben, naast China ‘ s geurgeschiedenis, geurcultuur en zijn veranderende houding ten opzichte van geur in de loop van de tijd.
laten we beginnen met wat achtergrond om dit alles in context te plaatsen. Ik heb eerder Over China, zijn geurmarkten en zijn culturele houding ten opzichte van parfum geschreven in een stuk getiteld, China & Japan ‘ s Fragrance Markets & Culture. De daar geciteerde financiële cijfers zijn vrij algemeen bekend, met mijn bronnen hebben ze voor het eerst besproken in 2013 of eerder, dus ik was niet verbaasd om ze ook genoemd te zien in het stuk Dodwell. Om de basisnummers te citeren uit het Euromonitor rapport dat ik gebruikte in mijn 2014 stuk:
de Chinezen zijn goed voor 20% van de wereldbevolking, maar dragen slechts 1% bij aan de waardeverkoop van geurstoffen. De gemiddelde Chinese persoon is niet gewend aan het dragen van parfum, tenzij ze zijn zeer bijzonder over hun imago, meestal degenen die werken voor internationale bedrijven of als high-ranking executives.
u kunt mijn stuk lezen voor meer details, maar de fundamentele notendop is dat, om verschillende redenen, geur niet algemeen wordt waargenomen of gebruikt in China zoals het is in het Westen en het wordt voornamelijk gekocht als een prestige ding door de modieuze Chinese elite op dit moment. Daarom domineert Chanel de markt. In 2012 had het een marktaandeel van 12% (verkoop), gevolgd door Dior met 8%. Calvin Klein, Hugo Boss en L ‘ Oréal China stonden respectievelijk op de derde, vierde en vijfde plaats.
Vintage Mao ad uit de dagen van de culturele revolutie. Bron: Pinterest.
het nieuwe artikel van Dodwell herhaalt deze cijfers, maar dat was niet wat mij interesseerde. Het was de illegaliteit van geurstoffen onder Mao ‘ s heerschappij en tijdens de culturele revolutie. Zoals mijn stuk, zijn stuk, en elk stuk Over China meestal merkt, is er niet een langdurige Chinese parfumcultuur op dezelfde manier als er is in landen als Frankrijk. Houdingen zijn verschillend, de rol van geur is verschillend, en zelfs fundamentele lichaam aroma ‘ s zijn verschillend ook. Maar wat compleet nieuws was voor mij was Dodwell ‘ s opmerking dat Mao letterlijk parfums illegaal maakte. Absoluut illegaal!
de eerste en misschien wel belangrijkste reden voor de achterstand van China is de recente chaotische geschiedenis van het land. Tijdens de culturele revolutie jaren, het gebruik van parfum was letterlijk illegaal. Wie voor 1967 geuren of Parfums gebruikte, leed ofwel aan marteling en vernedering als giftig onkruid, of raakte snel van elk bewijs af.Tegen de tijd dat het land na de omverwerping van de bende van vier begon op te komen, had het Chinese volk de gewoonte verloren. En hoe dan ook, in een periode van zo ‘ n wijdverbreide armoede was parfum een luxe die de meesten graag wilden negeren. De parfumindustrie die voor 1967 bestond, verdampte in het niets.
“Critic the Old World and Build a New World with Mao Zedong-Thought As a Weapon,” (1966), vintage poster. Bron: Pinterest
het is duidelijk dat symbolen van westerse burgerlijke “decadentie” tijdens de culturele revolutie afgekeurd zouden worden, maar de implicatie van een daadwerkelijke, specifieke wet die op geur gericht is en illegaliteit creëert, verraste me. En ik ben nog steeds niet zeker of er precieze, officieel vastgestelde wetgeving over het onderwerp was. Er kunnen alleen maar commentaar van Mao zijn geweest in zijn “kleine rode boek” van citaten. Toegegeven, dat was misschien genoeg en hij hoefde misschien geen wetgeving aan te nemen, omdat zijn woord in feite de wet van toen was.
toch heb ik redelijk wat tijd besteed aan het zoeken naar meer details over het onderwerp en over wat Mao expliciet heeft bepaald, gezegd of gedacht over het gebruik van geuren, maar ik had niet veel geluk dan algemeenheden. Een geleerde schreef dat Mao cosmetica (waarin parfum werd samengeklonterd of opgenomen) zag als “weerzinwekkende symbolen van ‘burgerlijke decadentie.”(Zie Geoffrey Jones, Beauty Imagined: A History of the Global Beauty Industry, Oxford University Press, 2010.) Een roman genaamd Liason door Joyce Wadler had een verhelderende paragraaf waarin alle dingen werden gedetailleerd die door de Voorzitter en zijn Rode Garde als verwerpelijk werden beschouwd, variërend van parfum tot “de oude kunsten”, “niet-proletarische Kleding” en zelfs arme Balzac en Victor Hugo. Er is niet veel anders als details gaan, maar ik veronderstel dat je het niet echt nodig hebt om de essentiële bottom line te krijgen, namelijk dat, tussen ideologische, politieke, en, later, fundamentele financiële onvolkomenheden, China ‘ s levendige reukgeschiedenis tot een einde kwam.
Weduwe keizerin Cixi, geschilderd door Katherine Carl, 1903. Bron: Wikipedia
wat een rijke geschiedenis van geur was er voor, hoewel. Lees elk boek over het keizerlijke hof of het keizerlijke concubine systeem, en je ziet de rol van geurige oliën, bloemen, sandelhout, en zelfs af en toe wat specerijen gebracht van de oude Zijderoute. Neem bijvoorbeeld keizerin Cixi, de beruchte ” Dragon Empress “of” She-Dragon “die van een jonge tiener concubine ging naar eigen beheer, naar verluidt resulterend in de” desintegratie ” van de Qing-dynastie en de opkomst van republicanisme. (Ik denk dat haar wrede, verschrikkelijke reputatie is heel oneerlijk en ik onderschrijf moderne of revisionistische historische analyse, maar ik krijg side-tracked in een huisdier kwestie.) Cixi was naar verluidt extra, extra enthousiast over geurende producten, en ze gebruikte oliën zoals jasmijn, roos, oranjebloesem, of kamperfoelie als werkelijke geur op haar lichaam, in aanvulling op ze in haar thee. (Haar beroemdste schoonheidsregime was echter haar dagelijkse toepassing van gemalen parels op haar gezicht.)
Taoïstische kunst met een priester en wat lijkt op wierookdamp in roze. Afbeeldingsbron: formlesstaoism.com
maar het gebruik van geurige producten gaat eeuwen terug voor Cixi of de Qing-dynastie, en omvatte een verscheidenheid aan dingen, vaak gedreven door Taoïsme die kunnen worden gedateerd op ten minste de 3e of 4e eeuw v. Chr.:
de extractie van de geur van een plant werd verondersteld om de ziel van de plant te bevrijden. De transformatie van vaste wierook in geurende dampen weerspiegelde de transmutatie van de fysieke of sterfelijke staat naar een spiritueel niveau of Tao.
traditioneel was er weinig onderscheid tussen wierook, parfum, kruiden of specerijen. De Chinezen geloofden dat “elk parfum een medicijn is” en dat er een diepe verbinding bestond tussen een aroma en de status van geest en lichaam. Het woord “Heang” werd toegeschreven aan een parfum, wierook of geur. “Heang” heeft 6 classificaties volgens de sfeer die het creëert: rustig, teruggetrokken, luxe, mooi, verfijnd of Nobel.
Qing-dynastie art. Bron: Pinterest.
een oud artikel van China Daily uit 2007 heeft een mooie beschrijving die ingaat op enkele van China ’s oude opvattingen over geur en op de verschillende schatten gewaardeerd door de oude keizerlijke en aristocratische elite, van wierook tot bloemen “nectars” gedragen door vrouwen:
de populariteit van wierook was in het verleden veel sterker dan nu. Het was heel gebruikelijk voor mensen, vooral die uit adellijke families, om wierookbranders in hun huizen en zelfs in de buurt van hun bedden te plaatsen. Voordat ze het huis verlieten, lieten de edelen hun kleren doordrenken met wierook zodat ze de hele dag van de zoete geur konden genieten.Volgens veel klassieke Chinese boeken, gedichten, schilderijen en antiek droegen modebewuste vrouwen de nectars die werden gedistilleerd uit vele soorten bloemen, zoals lelie, Lotus en chrysant. Elke ochtend brachten ze een paar druppels van de nectars aan, waardoor ze de hele dag lekker zouden ruiken.
het was ook gebruikelijk dat hooggeplaatste families vrienden uitnodigden om een aantal speciale soorten wierook te waarderen. Dit soort feesten was net zo populair als de karaoke feesten van vandaag.
in modern China is geur in vloeibare of sprayvorm echter een beetje een andere zaak. Mijn eerdere stuk geeft hiervoor een aantal redenen buiten de historische / culturele revolutie achtergrond, zoals bijvoorbeeld biologische fysiologie met Aziaten niet echt zweten als Westerns, of het belang van netheid bepalen van de populariteit van bepaalde soorten reukproducten. Als gevolg daarvan zijn bodysprays zoals Axe of zelfs indirecte geur van het slepende effect van Wasproducten populair. Wanneer echte parfum wordt gekocht, lijkt het een prestige ding en idealiter omvat de lichtste, stilste en meest verse composities mogelijk.Foto uit het Veriot/Jing-artikel met het volgende onderschrift: “Bulgari heeft Koreaanse beroemdheden zoals singer-songwriter, componist en acteur Jung Jin Young (정진영) ingeschakeld om perfume to men te promoten.”
” Bulgari heeft Koreaanse beroemdheden zoals singer-songwriter, componist en acteur Jung Jin Young (정진영) ingeschakeld om parfum bij mannen te promoten.”Verot / Jing Daily.
sterke, krachtige geuren kunnen door sommigen als vulgariteit worden gezien, maar een artikel in Jing Daily van Olivier Verot uit 2014 getiteld “The Scent Of Opportunity”: Hoe China ’s Geurmarkt zijn potentieel kan bereiken” verwees naar nog een ander obstakel voor brede maatschappelijke acceptatie onder alle sectoren van de samenleving: gender verenigingen. Geur wordt niet gezien als een mannelijk ding, want, zoals het artikel van Jing uitlegt, “het woord ‘geur’ roept vooral vrouwelijkheid op, wat een extra belemmering vormt voor de verkoop van parfums voor mannen.”Zoals opgemerkt in zowel zijn stuk en mijn eigen eerdere, bedrijven gebruiken populaire mannelijke beroemdheden of acteurs (Koreaans en Japans) om geur lijken meer aanvaardbaar voor mannen, maar het heeft nog een lange, lange weg te gaan.Maar hoe zit het met de vraag die leidde tot Dodwell ’s nieuwsgierigheid en artikel over deze hele zaak om te beginnen, zijn raadsel waarom hij niet kon denken aan de naam van een van China’ s eigen parfums (in tegenstelling tot die uitgebracht door westerse bedrijven zoals, Laten we zeggen, Bvlgari)? Het is een goed punt, maar ik persoonlijk denk dat het antwoord is gedeeltelijk een eenvoudige export probleem. China exporteert en verkoopt zijn eigen geuren niet op de manier waarop het zijn technologische of andere consumentenartikelen kan doen. Het is gewoon niet zo belangrijk, serieus, of gewaardeerd.
Chinese parfum ad. Bron: sucaitianxia.com
ook al kunnen wij in het Westen of Mr.Dodwell in Hong Kong niet direct aan de naam van een Chinese geur denken, betekent dat niet dat ze niet gemaakt of populair zijn. Ik zag nogal wat billboards voor fragrance toen ik in China was, en het was niet alleen Brad Pitt ‘ s gezicht staren naar me voor Chanel. In mijn eerdere stuk gebruikte ik een Chinese geuradvertentie (rechts) en het was ook niet enorm moeilijk te vinden. De parfums bestaan, ze worden verkocht, maar ze hebben geen enorm marktaandeel voor de gerelateerde, onderling verbonden redenen die ik hierboven heb besproken met betrekking tot de sociale en culturele houdingen ten opzichte van geur. Omdat ze voornamelijk worden gekocht om prestigeredenen in plaats van om olfactieve redenen, heeft een merk als Chanel daarom het grootste marktaandeel in plaats van een lokaal geproduceerde geur.
Agarwood & the ” noble rot.”Foto: lamcs52 op Flickr. (Directe website link ingebed in.)
naast de kwestie van de illegaliteit onder Mao, het andere ding in Dodwell ‘ s artikel dat me deed zitten rechtop was zijn bespreking van oud die, in China, blijkbaar wordt genoemd chenxiang of chen xiang. Ik had geen idee dat het gebruik ervan ging zo ver als het deed. Dodwell schrijft:
Chinese elites en hun courtisanes hadden ook de gewoonte om tassen met geurende bloemblaadjes en bladeren onder hun kleding te dragen. De meest gekoesterde (en dure) geuren leken chenxiang (in het Engels, Agarwood) en bloemenwater (zo veel gebruikt als een insectenwerend middel als parfum) te zijn. Ongeveer 120 jaar geleden, een Shanghai bedrijf genaamd Liushen begon het maken van een binnenkort beroemde geur genaamd Shuang Mei, of twee zussen, die uiteindelijk populair werd in de jaren 1930 zo ver weg als Parijs met de merknaam Vive. Maar in de chaos van de jaren 1930 en 1940 werd Liushen geabsorbeerd door Shanghai Jahwa, het grootste chemiebedrijf van het land, en Shuang Mei verdween.
Shuagmei Two Sisters, poster en foto via chinawhisper.com
Shuang Mei ‘ s geur lijkt een eau de toilette te zijn geweest en hoewel ik niet heb kunnen achterhalen welke noten erin zaten, lijkt het geheel los te staan van de oud die Dodwell terloops noemde. Van wat ik heb verzameld, Shuang Mei (“de twee zusters”) was een cosmetica merk opgericht in 1898 en, nu, blijkbaar ingesteld om een terugkeer te maken in het moderne China. (Zie, schoonheid en de ogen van de toeschouwer, Chinaview.cn; en luxe parfum merk Shanghai Vive herovert China. Maar het had niets met oud te maken.
dus besloot ik Chenxiang op te zoeken.”Ten eerste, het lijkt erop dat agarwood gebruik is nog steeds voornamelijk beperkt tot het branden van het hout als een soort wierook, en zelden als een soort van gesproeid-op parfum. Ten tweede zijn de prijzen astronomisch. Ten derde, er kan al dan niet een enge uitzondering op de burning-vs-fragrance regel waarbij sommige lokale merken, maar het is geheel onduidelijk en alles lijkt, nogmaals, gedreven door prestige en luxe overwegingen. De Verot / Jing Daily artikel hierboven gekoppeld Staten, bijvoorbeeld:Er is een opkomst van lokale merken met luxe parfummerken zoals die van chen xiang (沉香), in het Engels bekend als agarwood, die zeer gezocht wordt door rijke Chinezen, niet om zijn geur, maar om het prestige dat wordt gebracht door het hebben van zo ‘ n vluchtige parfum.
“Chen xiang is een van China’ s meest gewilde en dure geuren.”Onderschrift van Veriot Jing Daily artikel.
de artikelen die Ik heb gelezen hebben een verbijsterende taalkundige neiging om het woord “Chen Xiang” door elkaar te gebruiken voor zowel het eigenlijke houtproduct als voor de vermeende, vermeende lokale geurstoffen die Verot beschrijft. Hetzelfde met het woord “parfum” of “geur” wordt gebruikt om te verwijzen naar louter reuk of geurende geuren. Buiten de verot stuk, Ik heb verschillende andere verwijzingen naar dezelfde magische gevonden, mysterieuze, oosterse “parfum” dat Chinese luxe kopers zijn gek voor, maar geen van hen geven een specifieke naam of merk. In plaats daarvan beginnen ze slechts met een discussie over agarwood en zijn geschiedenis, waarbij ze het meer als een houtproduct beschouwen dan als een echte reukcompositie die in een fles wordt verkocht. Dat is het geval voor de Verot / Jing Daily artikel, maar ook voor twee anderen, zoals een van Shanghai Daily dat Ik zal krijgen om in een minuut, of de Cosmetics China Agency ‘ s “De nieuwe geur die elke rijke Chinese strijd over voor.”Op dit moment heb ik echt geen idee of er een echte Chinese luxe oud eau de parfum bestaat, of dat mensen gewoon de term “parfum” onnauwkeurig en slordig gebruiken als een vangbal voor de geurige dampen van de verbrande houtsnippers. Ik denk echt dat het het laatste is, en dat ze het niet hebben over een vloeibare samenstelling in de conventionele westerse of Europese zin.
het enige wat mij volkomen duidelijk is, is dat het vluchtige aroma van deze houtsnippers door de luxegerichte elite wordt gewaardeerd en dat prestige er weer een deel van uitmaakt. Een Shanghai Daily artikel uit 2013 van Wang Jie getiteld “Chinese fragrance more precious than gold” was fascinerend om te lezen omdat het de omvang van de huidige oud rage in China demonstreerde. Blijkbaar is er een zeer beroemde televisiepresentator genaamd Wang Yinan die het hoofd van een werkelijke oud appreciation and research society genaamd de National Chen Xiang Research Association. Hij legde de verslaggever uit dat in het oude en keizerlijke China de elites oud gebruikten “in de traditionele Chinese geneeskunde als een tonic, diureticum, stimulerend middel en afrodisiacum om hartpijn, maagpijn, vermoeidheid, stress en angst te behandelen.”Tegenwoordig is oud echter” de ultieme luxe, zonder parallel ” geworden om de simpele reden dat de geur zo vluchtig is.
de indruk die ik heb van het lezen van zijn woorden en het artikel is dat burning oud het ultieme statussymbool is omdat het lijkt op het zien van stapels van je geld in rook opgaan. De journalist schreef dat ” de prijs van een stuk van hoge kwaliteit chen xiang bereiken enkele miljoenen yuan. Bij 10.000 yuan per gram is het 35 keer de prijs van goud die 260 yuan per gram kost. Sommige zijn gekerfd in kunstwerk.”Hij verklaart later dat 10.000 yuan was US $ 1.629 (op het moment dat het verhaal werd geschreven in 2013), wat betekent dat enkele miljoenen yuan was het equivalent van een paar honderdduizend dollar US.
dat is veel geld voor één “stuk” enkelvoud om letterlijk in rook op te gaan! Maar ik denk dat dat echt is wat oud zo populair maakt voor de Chinese super-elite die meer geld hebben dan ze weten wat ze ermee moeten doen. Zoals de oud-liefhebber, Wang Yinan, uitlegt in het artikel:
“als je een huis, Antiek of sieraden koopt, blijven ze als betonnen voorwerpen,” zegt hij. “Maar chen xiang is anders. Het wordt verbrand om zijn geur, het vluchtige moment van genot. Er blijft niets over, behalve de geur, de tijdelijke geur. Is dit niet het meest luxueuze ding op de wereld?”
tegen die prijzen, ja, het meest duidelijk is….Als ik terugga naar het echte parfum als parfum, in de conventionele zin, zie ik persoonlijk niet dat er in de nabije toekomst dingen veranderen op de Chinese geurmarkt, vooral niet in termen van een attitudeverschuiving over brede lagen van de samenleving waarbij parfum geliefd zal zijn om zijn eigen bestwil. (En zeker niet Sterke, Krachtige parfums.) De Heer Dodwell is optimistischer over “significante groei” in de sector en attitude aanpassingen, maar ik denk nog steeds status symbolen prestige factoren zal de verkoop voor de komende tien jaar. Neem die modieuze vrouwen met wie hij zijn verhaal begon; ze kochten Jo Malone, een van de lichtste, stilste, meest verse en eenvoudigste merken met een (vermeende) prestige factor. Ik kan eerlijk gezegd niet zien dat de gemiddelde, elke dag, typische Chinese consument eBay afzoekt naar iets als vintage Opium, bijvoorbeeld, of hongerig naar Amouage.
dit gezegd hebbende, zou ik graag een groot applaus willen geven aan een van mijn lezers, Jinhui Xie, in Beijing, die erop uit ging en op de een of andere manier een grote fles vintage Opium uit de jaren 80 optrof. God zegene hem, hij liet me dagenlang lachen met zijn Opiumfoto, en hij geeft me hoop dat meer en meer Chinezen in zijn stappen zullen volgen, het ontdekken en, nog belangrijker, oprecht waarderen van echte, juiste parfumerie in plaats van Jo Malone of die bijl onzin. (Je ruikt geweldig, Jinhui, je ruikt Absoluut geweldig! Ga zo door.)
hoewel het onwaarschijnlijk is dat de Chinese geurindustrie spoedig op een werkelijk brede manier zal veranderen, maakte de Heer Dodwell de interessante bewering dat China zou kunnen ontstaan als een factor voor de verkoop van geurmaterialen. Ik had geen idee dat “n geschat 90 procent van’ s werelds eucalyptusolie, en de helft van ‘ s werelds geraniumolie, afkomstig zijn uit Yunnan in het zuidwesten van China.”Toegegeven, eucalyptus is niet een typische of gemeenschappelijke noot in high-end Parfumerie, en het is zeker niet van plan om de kracht van de roos uit te dagen, maar geranium heeft op zijn minst een bredere toepasbaarheid. Vetiver is nog nuttiger, en dat wordt ook flink verbouwd in China. Toch ben ik het met Mr.Dodwell eens dat China Grasse nauwelijks gaat verdringen als de belangrijkste bron van materialen voor de geurindustrie, niet voor de komende decennia, als ooit. (Behalve een natuurramp in Grasse, god verhoede, ga ik met ” nooit.”)
Confucius. Bron: YouTube & Twitter.
ik sluit de blik van vandaag op China Af door terug te gaan in de tijd naar Confucius. Hij sprak over geur heel veel in zijn geschriften, in het bijzonder orchideeën die hij zag als een symbool van nobel karakter. “Van alle bloemen is de orchidee er een die altijd een morele impact heeft gehad op de Chinese cultuur en samenleving. Het is een bloem die een cultivatiegeschiedenis van meer dan tweeduizend jaar heeft en de eerste associatie met de mensheid werd gezegd te worden gemaakt door Confucius.”(Alice Poon, “Orchids and Confucius,” Asia Sentinel, 2008. Ik laat u achter met MS. Poon ’s vertaling van een van Confucius’ wijsheid.:
als je in het gezelschap bent van goede mensen, is het alsof je een kamer vol orchideeën binnengaat. Na een tijdje word je doordrenkt van de geur en merk je het niet eens. Als je in het gezelschap bent van slechte mensen, is het alsof je een kamer binnengaat die naar vis ruikt. Na een tijdje merk je de visgeur niet meer zoals je erin bent ondergedompeld.
moge u altijd in het gezelschap zijn van goede mensen, zodat u nooit naar slechte vis ruikt….