Inleiding
Dit is een belangrijke dag in de geschiedenis van deze Parochiekerk van Sint Petrus en van de gehele Gemeenschap in Little Bray. Ik ben erg blij hier te zijn voor de formele heropening van deze historische kerk met de inwijding van het nieuwe altaar en doopvont. Na de mis heb ik het genoegen het nieuwe Parochiecentrum te zegenen. Deze kerk staat al tientallen jaren centraal in het leven van deze gemeenschap. De nabijgelegen begraafplaats is getuige van de generaties van families die hier hun geloof hebben geleefd en die op zoveel manieren hebben bijgedragen aan deze gemeenschap.
het kerkgebouw begint nu een nieuw hoofdstuk in zijn geschiedenis. Hier komen de mensen van de parochie bijeen om het woord van God te horen en om de Eucharistie en de sacramenten te vieren. Van hieruit zullen christenen een zuurdesem van liefde zijn in de Gemeenschap en getuigen van het fundamentele christelijke begrip van wat het is om een menselijk persoon te zijn en wat gemeenschap werkelijk betekent vandaag en in de komende jaren.
Dit is een heilige plaats. Het lettertype is de plaats waar we geboren worden in het christelijke leven. Het altaar zal worden gezalfd om het tot een symbool van Christus, de gezalfde te maken; wierook zal op het altaar worden verbrand om te laten zien hoe het offer van de Heer en onze gebeden tot God oprijzen; het altaar zal worden bedekt als de tafel van de Heer waaromheen priesters en mensen zullen vieren en delen in het ene lichaam en één bloed voor de vergeving van zonden.
homilie
op deze laatste zondag van het liturgische jaar van de kerk, het feest van Christus de koning, hebben we de evangelielezing over het laatste oordeel gehoord. Het is een buitengewone tekst die niet alleen gaat over een toekomstig moment in de geschiedenis, maar over de essentie van het zijn van een volgeling van Jezus Christus vandaag. Het is een uitdaging voor ieder van ons en voor onze christelijke gemeenschap om te onthouden dat Christen zijn nooit alleen maar iets naar binnen gericht is. Het christelijke leven is nooit egocentrisch. God is liefde en het christelijke leven kan alleen een leven zijn dat die liefde weerspiegelt. De christen kan niet onverschillig of ongeïnteresseerd zijn in degenen om ons heen, vooral degenen die gemarginaliseerd zijn.
er zijn vele voorbeelden in de kunst en de literatuur die de neiging hebben om het laatste oordeel af te beelden als een verschrikkelijk en beangstigend moment waarin God verschijnt als een koude rechter, die mensen in verschillende categorieën scheidt en hen voor eeuwig van hem en van elkaar scheidt.
het eerste wat we moeten onthouden is dat het oordeel niet gaat over hoe we reageren op een verzameling abstracte of willekeurige regels en normen; het gaat er vooral om hoe we in liefde reageren op de god die liefde is. Het oordeel gaat over liefde, in plaats van alleen maar over regels en normen.
we zullen worden beoordeeld op hoe we hebben liefgehad en in het bijzonder op hoe we hebben liefgehad niet alleen degenen die ons nabij en dierbaar zijn, maar op hoe we de meest marginale hebben liefgehad, de mensen met wie we normaal gesproken geen contact zouden hebben.
Jezus noemt degenen die in zijn tijd het meest marginaal waren: degenen die honger of dorst leden, de naakte, de vreemdeling, de zieken en degenen die in de gevangenis zitten. Die oorspronkelijke lijst is zeker niet off the mark met betrekking tot onze eigen tijd: we kunnen denken aan degenen die honger en zijn zonder voeding, fysiek onze spirituele of degenen die dorsten naar betekenis en hoop in de verwarring van onze wereld. We kunnen denken aan degenen die met weinig dekking en bescherming worden blootgesteld aan de ruwe elementen van onze tijd, niet alleen klimatologisch maar ook economisch, of emotioneel; we kunnen denken aan degenen die als vreemden worden behandeld, wanneer ze niet passen in hoe we de categorieën van respectabiliteit en zijn als onszelf definiëren. We kunnen denken aan degenen die fysiek in onze gevangenissen zitten, maar ook aan degenen die gevangen zitten in de vele gevangenissen van menselijk lijden of onderdrukking of angst of leed.
dit zijn degenen met wie Christus zich identificeert. Als we iets doen voor de meest gemarginaliseerde dan doen we dat omdat we Christus in hen tegenkomen. Het Evangelie vertelt ons echter iets dieper: als we willen zoeken naar symbolen van God, als we willen weten wie God is, dan moeten we ons niet tot de machtigen wenden, maar tot degenen die geen uiterlijke aardse ondersteuning hebben. De armen en de gemarginaliseerde openbaren ons wie God is; het zijn symbolen en sacramenten van God.De gemarginaliseerde zijn ook, kan men zeggen, sacramenten van de zonde, niet in die zin dat het vinden van jezelf op de rand is de vrucht van persoonlijke zondigheid, maar eerder dat de benarde toestand van de gemarginaliseerde en ons gebrek aan zorg voor hen onthult ons veel van de vruchten van de zonde en het kwaad die nog steeds bestaan in onze wereld en waarover wij als volgelingen van Jezus Christus zich moeten bekommeren.
het Evangelie van Het Laatste Oordeel gaat niet alleen over ons eigen leven, maar over de zorg van de christelijke gelovige over de wortels van marginalisatie. De gelovige kan alleen maar bezorgd zijn over maatschappijmodellen die mannen en vrouwen vervreemden van het bereiken van de volheid van hun waardigheid. In dit verband kan ik alleen maar uiting geven aan mijn eigen bezorgdheid over de benarde situatie van de gevangenen in het huidige Ierland, waar ons systeem het onderwerp is geweest van constante internationale kritiek. De recente berichten over de gebeurtenissen in onze vrouwengevangenissen zijn op zichzelf zorgwekkend, maar nog zorgwekkender omdat de zorgen van verantwoordelijke burgers die namens ons allen zijn aangesteld om de normen in onze gevangenissen te controleren, door de autoriteiten gewoon van de hand lijken te worden gewezen. In een democratisch systeem is wat zich achter de muren van onze gevangenissen afspeelt een zaak van algemeen belang en moet het altijd openstaan voor passende maar onafhankelijke publieke controle.
het oordeel dat in het Evangelie wordt genoemd, gaat niet alleen over een toekomstige verrassing voor degenen die niet hebben gereageerd op de oproep van Jezus. Er is geen bewijs in onze evangelielezing om voor te stellen dat degenen die naar de vallei des oordeels komen al aangewezen of identificeerbaar als schapen of geiten komen. Ze komen allemaal identiek binnen; alleen mensen als de een als de ander. Het is de ontmoeting met de Heer die onderscheid maakt in waar hun leven over gaat: elke ontmoeting met de Heer resulteert in een oordeel, onderscheidingsvermogen over waar onze levens gericht zijn. Anders gezegd, het oordeel over hoe we ons leven leiden is niet iets dat in de verre toekomst plaatsvindt en dat ons de tijd geeft om beslissingen uit te stellen. De ontmoeting met de Heer vandaag en in onze dagelijkse omstandigheden toont in het licht de vele tonen van duisternis in ons leven, de duisternis die ontspringt wanneer we falen in liefde.
Vandaag vieren we het feest van Christus de koning. Op de laatste zondag van het Liturgisch jaar herinneren we ons dat de heilsgeschiedenis, het verhaal van onze God die ons vergezelt op onze reis hier op aarde en door de geschiedenis heen, pas tot zijn einde zal komen wanneer de verlossing die Jezus aan het Kruis voor ons heeft gewonnen, over de hele wereld en binnen de hele schepping volledig gerealiseerd is. Het koninkrijk van Christus zal pas volledig gerealiseerd worden als onze wereld volledig getuigt van Gods Koninkrijk: een koninkrijk van waarheid en leven, een koninkrijk van heiligheid en genade, een koninkrijk van gerechtigheid, liefde en vrede. De onrechtvaardigheid en ongelijkheid van onze wereld vertelt ons dat we echt veel meer te bereiken hebben. Het koninkrijk van Jezus is niet van deze wereld, maar ook niet geheel buiten deze wereld. Jezus ‘Koninkrijk is al in zaad aanwezig in onze wereld, door de verlossende kracht van Jezus’ dood en opstanding. Het is een koninkrijk dat zelfs in onze tijd kan worden voorzien door genade en heiligheid, wanneer wij als gelovigen proberen ons leven te vormen in termen van die waarheid en leven, die rechtvaardigheid, liefde en vrede die de tekenen zijn van het Koninkrijk en van Gods aanwezigheid. Het feest van Christus de Koning is een viering van gemeenschap, van gemeenschap die in harmonie leeft en alle vormen van verdeeldheid en geweld verwerpt. Voor vele generaties is deze kerk een plaats geweest waar de waarden van Gods koninkrijk zijn onderwezen en geleefd. Als we deze gerenoveerde kerk wijden danken we God voor de goede dingen die we hebben geërfd van degenen die ons voorgingen. We verbinden ons ertoe om de waarden die we van hen geërfd hebben in de toekomst levend te houden. Wij verbinden ons ertoe om aan de komende generaties dezelfde vitale christelijke waarden door te geven.
het oordeel verhaal herinnert ons eraan dat de zondigheid in ons leven is wat verdeeldheid veroorzaakt en dus scheidt ons van God en van elkaar voor alle eeuwigheid. De Eucharistie is wat ons verenigt. Het thema van het Eucharistisch Congres laat ons zien hoe de eenheid die in de Eucharistie wordt opgebouwd het tegenovergestelde is van een dergelijke scheiding met God en een dergelijke verdeeldheid onder ons. Het is Gemeenschap met Christus en met elkaar.
moge dit vernieuwde altaar de plaats zijn waar deze christelijke gemeenschap voor de komende jaren een plaats zal zijn van delen en Gemeenschap voor allen, van vernieuwing in ons christelijk leven en van grote zegen voor allen die hier komen. Eindigt