Classicisme en romantiek
er zijn twee onderscheidende tendensen in de geschiedenis van de literatuur—klassiek en romantisch. Op een gegeven moment in de geschiedenis van de literatuur domineert de ene tendens, en dan wordt deze gevolgd door de overheersing van de andere tendens, en op deze manier verschijnen ze afwisselend, de ene na de andere.Classicisme en romantiek zijn artistieke stromingen die de literatuur, beeldende kunst, muziek en architectuur van de westerse wereld gedurende vele eeuwen hebben beïnvloed. Met zijn oorsprong in de oude Griekse en Romeinse samenlevingen, classicisme definieert schoonheid als dat wat evenwicht en orde toont. De romantiek ontwikkelde zich in de 18e eeuw — deels als reactie op de idealen van het Classicisme — en drukt schoonheid uit door verbeelding en krachtige emoties. Hoewel de kenmerken van deze bewegingen vaak op gespannen voet staan, bleven beide denkrichtingen de westerse kunst tot in de 21e eeuw beïnvloeden.
de naam” Klassiek ” werd met terugwerkende kracht aan de Grieken en Romeinen gegeven door Renaissanceschrijvers. Kunstenaars en denkers van de Renaissance, wat letterlijk “wedergeboorte” betekent, zagen zichzelf als de erfgenamen van die wereld na de Middeleeuwen. Zijn idealen bleven een sterke invloed uitoefenen in het tijdperk van de verlichting in de 17e en 18e eeuw.
in de literatuur hecht classicisme waarde aan traditionele vormen en structuren. Volgens de legende liet de Romeinse dichter Vergilius de opdracht achter om zijn meesterwerk De Aeneid bij zijn dood te verbranden, omdat een paar van zijn regels nog metrisch imperfect waren. Dit nogal extreme voorbeeld toont het belang dat wordt gehecht aan uitmuntendheid in formele uitvoering. Een dergelijke aandacht voor detail is ook te zien in het werk van de Italiaanse dichter Dante Alighieri, wiens Goddelijke Komedie meer dan 14.000 regels bevat die geschreven zijn in een strikt rijmpatroon dat bekend staat als terza rima. Andere kenmerken van de beweging zijn evenwicht, orde en emotionele
beheersing.Romantiek kan een enigszins verwarrende term zijn, omdat moderne Engelssprekenden het woord “romantiek” vaak associëren met een bepaalde variëteit aan liefde. Als artistieke beweging viert het echter alle sterke emoties, niet alleen gevoelens van liefde. Naast emotie waardeerden romantische kunstenaars de zoektocht naar schoonheid en betekenis in alle aspecten van het leven. Ze zagen de verbeelding, in plaats van de rede, als de weg naar de waarheid.
de behandeling van emotie is een van de belangrijkste manieren waarop Classicisme en romantiek verschillen. De romantici hechtten meer waarde aan de uitdrukking van sterke emotie dan aan technische perfectie. Classici schuwden er niet voor om emotioneel geladen scènes te beschrijven, maar deden dit meestal op een meer afstandelijke manier. Romantici, echter, hadden meer kans om te genieten van uitbundige emotionele uitspraken, zoals John Keats deed in “Ode on a Grecian Urn”: “meer liefde! Meer gelukkige, gelukkige liefde!”
bovendien hebben deze bewegingen verschillende attitudes ten opzichte van het groteske. William Shakespeare, die schreef voor het begin van de romantiek, gebruikte af en toe vervormde personages in zijn toneelstukken, zoals Caliban in The Tempest; ze worden voornamelijk gebruikt voor komische effecten of als een folie van de fysieke perfecties van een ander personage. Romantici, echter, vierden de groteske en de uitgestotene door de vorm van een Byronische held, vernoemd naar de Engelse dichter Lord Byron. Een bekend voorbeeld van dit karaktertype is Edward Rochester, de liefdesinteresse in Charlotte Brontë ‘ s roman Jane Eyre, die spirituele perfectie bereikt pas na het ondergaan van fysieke vervorming.
in de geschiedenis van de Engelse literatuur kan de Elizabethaanse periode de eerste romantische periode worden genoemd, gedomineerd door Marlowe, Shakespeare, Spenser en anderen. Het werd gevolgd door de klassieke periode in de achttiende eeuw, waarvan belangrijke literaire figuren waren Dryden, Pope, Addison, Swift en Dr.Johnson.Het latere deel van de achttiende eeuw en het begin van de negentiende eeuw, met prominente dichters als Wordsworth, Coleridge, Scott, Byron, Shelley, Keats, werd gedomineerd door de romantische tendens, en daarom wordt het de Romantische periode genoemd.
tijdens de Victoriaanse periode bleef de romantische tendens de literatuur domineren, maar de twintigste-eeuwse literatuur vertoont tekenen van de klassieke tendens.
verschillen:
classicisme benadrukt de rede. Romantiek op verbeelding.
classicisme volgt de drie uniteiten van tijd, plaats en actie. Romantiek volgt alleen de eenheid van actie, maar niet de eenheid van tijd, plaats.
classicisme maakt gebruik van strikte, rigide en logische dictie en thema. Romantiek maakt gebruik van eenvoudige dictie van gewone mannen uit hun dagelijks leven. Classici dachten dat de wereld een starre en strenge structuur had, de romantici dachten dat de wereld een plaats was om hun ideeën en geloven uit te drukken.Het classicisme was gebaseerd op het idee dat de natuur en de menselijke natuur konden worden begrepen door rede en gedachte. Classicist geloofde dat de natuur was, een zelfstandige machine, als een horloge, waarvan de wetten van de werking rationeel kon worden begrepen. Romantici beschouwden de natuur als mysterieus en steeds veranderend. Romantisch schrijft geloofde dat de natuur is een steeds veranderende levende organisme, waarvan de wetten zullen we nooit volledig begrijpen.Classici dachten dat het de taak van de literatuur was om de alledaagse waarden van de mensheid en de wetten van het menselijk bestaan aan te tonen. Hun idee was dat classicisme traditie handhaafde, vaak tot het punt van verzet tegen verandering, omdat traditie een betrouwbare proeftuin leek voor deze wetten. Wat de romantici betreft, zij schreven over hoe de mens geen grenzen en eindeloze mogelijkheden heeft. De romantici benadrukten het menselijk potentieel voor sociale vooruitgang en spirituele groei.
hier zijn enkele kenmerkende symptomen:
de kenmerkende symptomen van classicisme zijn:
geloof in de rede; nadruk op de beschaafde, moderne en verfijnde levenswijzen; interesse in stedelijke samenleving; preoccupatie met de menselijke natuur; liefde voor wereldse actualiteit; satirische tendens; uitdrukking van geaccepteerde morele waarheid; realistische erkenning van dingen zoals ze zijn; geloof in goed en kwaad; aanvaarding van gevestigde religieuze en filosofische geloofsovertuigingen; gehechtheid aan normale, generieke abstractie; onpersoonlijke objectiviteit; interesse in publieke thema ‘ s; nadruk op formele correctheid, en het ideaal van orde; populariteit van poëzie van proza statement; gebruik van formele poëtische dictie; zelfbewuste traditionalisme; en rationele nuchterheid van de Latijnse literatuur.
anderzijds zijn de symptomen van romantiek:
geloof in gevoelens, verbeelding en intuïtie; nadruk op de primitieve, Middeleeuwse en natuurlijke levenswijzen; interesse in eenzaamheid op het platteland; voorbezigheid met de esthetische en geestelijke waarden van de uitwendige natuur; liefde voor visioenen van het mysterieuze, het ideale en het oneindige; neiging tot het maken van mythen; ontdekking van de schoonheid die waarheid is; geloof in vooruitgang; geloof in de mens en goedheid en individuele speculatie en openbaring; gehechtheid aan concrete bijzonderheden; subjectivisme; interesse in privé-thema ‘ s; nadruk op individuele expressiviteit, en het ideaal van intensiteit, populariteit van Beeld en symbool: gebruik van gemeenschappelijke taal; zelfbewuste originaliteit en romantische Hellenisme.
maar de termen klassiek en romantisch zijn niet zo strikt tegengesteld aan elkaar, zoals reeds is opgemerkt; in feite groeit het ene uit het andere en overlappen ze elkaar. In werkelijkheid zijn beide tendensen aanwezig in grote literaire werken, zij het in wisselende proporties.
# Literatuurhulp #Classicisme #Romantiek