degenen onder ons die oud genoeg zijn om met cassettebandjes opgegroeid te zijn, hebben goede herinneringen aan het opnemen van bootlegalbums, het opnemen van onze favoriete radioshows, of het maken van mixtapes. Jacob Waite vertelt over de geschiedenis van de cassette en ontdekt hoe het platform is geëvolueerd…
het is goed gedocumenteerd dat een ernstige slapeloosheid heeft bijgedragen aan de introductie van tape-opname door de Californische audio-en video-ingenieur John T. “Jack” Mullin. Tapes hebben onlangs hun zeventigste verjaardag gevierd. Echter, zoals veel muziekplatforms, cassette tapes zijn niet ontworpen zonder hun fouten. Vinyl houdt je vaak op je tenen, en voortdurend bezig met de plaat, zo veel dat je regelmatig van kant moet wisselen (vooral met 7″s). CD ‘ s, in vergelijking, zijn ook relatief dun en kunnen gemakkelijk worden gekrast. Echter, sommige cassetteband liefhebbers kunnen zich het verwoestende moment herinneren wanneer de tape die u Vrolijk langs om plotseling maalt tot een meedogenloze halt.
u slaat verwoed op de uitwerpknop in een poging om de gekauwde cassette bloot te leggen, alleen om te worstelen met de machine, die een stevige greep op uw tape heeft. Het vereist vaak een potlood (of een ander relatief slank voorwerp) om de tape vrij te stellen. Zodra het los is, blijft u achter met de meedogenloze taak van het losmaken van knopen en zorgvuldig strijken plooien van de tape — die, na alle van de rigmarole en intrinsieke reparatie, nooit helemaal speelt zoals het vroeger was.
met dit in gedachten, als muziekliefhebber en een zelf bekende cassetteband maagd, kwam het als een grote verrassing voor mij toen de BBC meldde dat cassettebandjes naar verluidt een ‘onverwachte comeback’ zouden maken in 2016. Ik deed wat graven en ontdekte dat de verkoop van cassettebandjes zo dramatisch toenam dat de Recording Industry Association of America nu op zoek was naar manieren om de officiële verkoop bij te houden — met cassetteuitgaven van underground muzikanten die deels verantwoordelijk werden geacht voor de zogenaamde heropkomst van cassettebandjes.
het Gebruik van SurveyMonkey, een online enquête ontwikkeling website, ik vroeg 60 van mijn muziek-geobsedeerd Facebook vrienden, of ze hadden geluisterd naar cassettebandjes tijdens hun leven — verrassend, (misschien te wijten aan mijn gebrek aan kennis van cassettes), 50 van hen (83.33%) zei ‘ja’, terwijl de 10 mensen (29.17%) zei nee.
ik vroeg hen ook of ze op dit moment naar cassettebanden luisterden — 1 van mijn vrienden zei ja, de andere 98,33% zei nee. Daarnaast vroeg ik of cassettebandjes net zo toegankelijk zouden worden als andere muziekformaten. Bijvoorbeeld, CD, digitale downloads, of vinyl, zouden ze regelmatig luisteren naar hen-34 mensen (56,67%) zei Ja, Terwijl de andere 26 (43,33%) beleefd oneens.
ondanks dat een klein percentage van mijn Facebook-vrienden niet verantwoordelijk is voor een accurate weergave van een universele wereldbeeld op cassettebanden, roept het zeker een aantal onbeantwoorde vragen op, die ik kon regisseren bij Daniel Bashin, de medeoprichter en art director van cassette label, Dirty Tapes.”I drive out to Cleveland to meet Chris Delofi, and we just started brainstorming together and customed with our Esthetic to drive the label-a culmination of our analog photography juxtaposed with the dirty, straight-to-cassette production that we were experimenting with.De oprichters van het cassette label ontmoetten elkaar in 2009 via Cleveland Tapes, een muzieklabel van Ra Washington. Drie jaar later werd het Dirty Tapes label geboren, een platform om’ onbekende artiesten uit te breken ‘en underground muzikanten en artiesten in de schijnwerpers te zetten, zonder de’ onnodige hype ‘of’ druk ‘ van een traditioneel muzieklabel.”Tapes and cassette culture is altijd een esthetisch en inspirerend medium en drive geweest voor ons merk. Naast het fysieke proces van het traceren van muziek naar cassette als productieproces… is het een devotionele en etherische methode waarbij je het muziekproces daadwerkelijk moet respecteren. Het maakt je respect voor het geluid een stuk meer, je eigenlijk moet aandacht besteden aan de dingen veel zorgvuldiger wanneer u opneemt, de tijd nemen om terug te spoelen — luisteren en bewust zijn van uw niveaus.”
Daniel geeft aan dat bandopname een ‘zeer nauwgezet proces’ is en een proces dat ‘je dwingt meer aandacht te besteden aan het geluid’. Ik kreeg te horen dat cassette tapes een bepalende mastering kwaliteit hebben, wat bijdraagt aan de vervorming, warmte en diepte van ruis en doe-het-zelf muzikanten, die ik ben verzekerd ‘je kunt gewoon niet krijgen van de hedendaagse digitale methoden’.
2013, Vuile Tapes uitgebracht Dink / Tuamie split tape, en de Dil Schoft / Ohbliv tape, waarmee zijn status als een zware hitter in de grotere bol van de ‘muziekwereld’. Na de twee definiërende projecten was het label getuige van een enorme beweging van kunstenaars ‘die hun projecten op cassetteformaat duwden’ wat volgens hen ‘volkomen ongekend’was.”In no means were we the first label to push cassettes, but about that time we started in 2012, it was a huge risk to invest in tapes and out no-name artists. Het risico heeft zijn vruchten afgeworpen, en nu zijn cassettes het nummer één platform voor de grotere underground scene. Dit is recentelijk ook te zien als Stones Throw, een label dat bekend staat om de traditionele vinyl samenwerking met Leaving Records en het promoten van veel van hun nieuwe releases als cassette-only.”
het collectief geeft aan dat ze niet langer ‘gefaseerd’ zijn door de recente verschuiving in populariteit van cassettebandjes, maar dat ze in plaats daarvan ‘blij’ zijn met de heropleving ervan als een muziekplatform dat zijn gebruikers bindt aan underground musici.
Dirty Tapes het primaire doel is om voortdurend live-evenementen te organiseren, die’ meer verbazingwekkende artiesten ‘ in de undergroundscene blootleggen. Het label vertegenwoordigt vaak muzikanten door hun artistieke reis door de ‘curation and preservation of the analog esthet, tapes and dirt’nauwgezet te documenteren. Het collectief drukt hun wens uit om in de toekomst muziek op vinyl en VHS uit te brengen, waarbij het artistiekvermogen naar ‘nieuwe levels’ wordt geduwd en muziek op interessante manieren wordt gepresenteerd.
Hielko Meijer, een fervent cassetteverzamelaar, gelooft dat er een ‘kleine digitale markt’ bestaat, populair onder ondergrondse kringen. Hij spreekt zijn minachting uit voor het’ gebrek aan fysieke media ‘ in het huidige digitale tijdperk.”Personally I think is crap, the sound quality is bad and I hate not having the physical copy in my hands. Ik geloof echt dat niets het analoge geluid van tape en vinyl kan raken.”
Hielko ’s vader groeide op in Nederland en had een’eenvoudige GRUNDIG bovenlader’. Op 16-jarige leeftijd kocht hij zijn eerste cassettedeck, een Philips N2521, als krantenjongen. In zijn jongere jaren, Hielko begon met het repareren van cassette decks en tapes voor vrienden, die geleidelijk omgezet van een jeugd hobby in een fijn geslepen ambacht.”I have been collecting audio all of my life, from 8 track to open-reel, and especially Luxman vintage audio products. Ik bezit momenteel ongeveer honderd cassettedecks. Ik repareer ook dekken van over de hele wereld… en af en toe verkoop ik er een.”
naast het repareren en verzamelen van cassettes, is Hielko de oprichter van ‘Vintage Cassette Decks’, een populaire online cassette deck collectors’ circle, die individuen die genieten van hun DCC, elcaset of compact cassette decks een plek biedt om hun passie te delen met andere gelijkgestemde liefhebbers.
de gesloten Facebook-groep werd meer dan een jaar geleden opgericht met als doel goede vrienden te maken en kennis te delen met mede-cassettefanaten. Hielko informeert me dat de mantra van de groep is om ‘de decks alive’ te houden, regelmatige leden van de groep delen vaak foto ‘ s van hun cassette decks en nodigen intelligente discussie uit.
ik begon me af te vragen of cassettes deel gingen uitmaken van de recente toename van de populariteit van vinyl. Hielko verzekert me echter dat cassettes nog niet ‘zo groot als vinyl’zijn.
“Cassettes lijken steeds meer op vinyl. Het gebrek aan fysieke media is duidelijk en zeer zeker nodig voor mensen om te bezitten, en hebben in uw handen. Vinyl en tape zijn van elkaar. Je moet je herinneren, vroeger, was er geen alternatief… de Walkman had geen competition…it is nog steeds een beetje niche, maar veel mensen nooit opgegeven op tapes, prijzen op oude verzegelde aandelen zijn belachelijk, ze verkopen voor maximaal honderd pond voor een enkele lege tape.”
hoewel draagbare digitale recorders steeds populairder worden, blijft analoge tape een wenselijke optie voor muzikanten en consumenten. Muziekgenres zoals de Zweedse ‘dansband’ verkiezen het gebruik van cassettebanden als primair muziekformaat. De meeste onafhankelijke DJ en muzikanten kringen handhaven de traditie van het gebruik en het vrijgeven van hun materiaal op cassettes als gevolg van de lage kosten en gebruiksgemak. Underground-en doe-het-zelf-muziekgemeenschappen brengen regelmatig muziek uit op cassettebandjes, met name in experimentele muziekkringen, en in mindere mate in metal-en hardcore muziekkringen, waar de populariteit is ontstaan uit een duidelijke voorliefde voor het formaat.
opgericht in 2013 door de Britse cassette labels Kissability, Suplex Cassettes en Sexbeat, ontwikkelt Cassette Store Day zich snel tot een essentieel evenement voor internationale tape liefhebbers. In tegenstelling tot Record Store Day gaat de dag minder over het ondersteunen van lokale winkels, maar meer over het vieren van het cassettebandformaat.Vorig jaar stond Burger Records aan het roer van de Noord-Amerikaanse activiteiten van het derde jaarlijkse evenement, met het collectief samen met het Australische label Rice is Nice, Nieuw-Zeelands Arch Hill label, en het Duitse label Mansions and Millions en Späti Palace.Populaire Britse supermarktwinkels, Sainsbury ‘ s en Tesco behoren tot de retailers die aankondigden dat ze in 2016 voor het eerst in hun gezamenlijke 244-jarige geschiedenis vinyl zouden gaan verkopen. De verkoop van cassettebandjes in de Britse high street shops is bij mijn weten echter vrijwel onbestaand.
niettemin heb ik de straten van Liverpool, Birkenhead, Preston en Manchester bezocht om cassettebanden te vinden. Ik was verbaasd om te ontdekken dat tapes zijn meer dan toegankelijk, ondanks het feit dat verborgen in kratten van platenwinkels en onzorgvuldig gegooid op de schappen van tweedehands winkels (zoals hieronder te zien).
Tijdens 2016, populaire mainstream figuren in de muziekindustrie, zoals Lana Del Rey, Justin Bieber, en Kanye West waren onder de DIY en de underground muzikanten die betrokken zijn bij het uitbrengen van muziek op cassettebandjes. Ondanks de toenemende populariteit van het nostalgische muziekplatform, hebben de verrassende artistieke waarde van cassettes, zoals vinyl, kunstenaars in staat gesteld om muziekplatforms te gebruiken in hun kunstwerk.
Borea ‘Domingo’ Domenico, ook wel bekend in de kunstwereld als DomingoArt, maakt al meer dan een jaar kunst met muziek, en vertelde me dat hij regelmatig gebruik maakt van cassettebandjes in zijn kunstwerk.
” ik begon met het maken van kunst met cassettebanden voor vier of vijf maanden geleden … ik meestal ontwerp mijn muzikale helden. Ik reproduceer zangers met krullend haar, om de cassetteband voor hun haar te gebruiken.”
Domingo tekent vaak portretten van muzikanten uit het verleden en heden en heeft kunstwerken gemaakt, waaronder bekende gezichten zoals Jimi Hendrix, Thin Lizzy basgitarist en zanger Phil Lynott, en Slash met behulp van oude huishoudelijke cassettebanden en spuitverf.De man achter de kunst woont in het schilderachtige Montecchio Emilia, een gemeente in de provincie Reggio Emilia. Hij groeide echter het grootste deel van zijn leven op in Turijn, de hoofdstad van Piemonte in Noord-Italië.
“toen ik opgroeide, luisterde ik regelmatig naar cassettebandjes, hoewel ik nu liever naar andere muziekplatforms luister, zoals CD’ s of vinyl… ik heb altijd genoten van het creëren van nieuwe vormen van kunst, Ik gebruik vaak verschillende technieken met pen, potlood, spuitverf en nog veel meer.”
ik verlangde ernaar om de populariteit van cassettebandjes te begrijpen, gezien mijn leeftijd, werd ik geleid om te geloven dat de ‘Gouden Eeuw’ van tapes voorbij was, maar op mijn reis sprak ik met platenlabels, verzamelaars en degenen die kunst maken — en ze hebben allemaal iets gemeen — een gedeelde interesse in een plastic rechthoek, die eenmaal gespeeld, de mensen om hen heen op een positieve manier benadert. Daarom pakte ik een CD – en Cassettespeler van de British Heart Foundation furniture shop in Birkenhead, Merseyside en leende ik wat tapes van een collega-cassettefanaat om te zien waar de ophef over was….
na de ervaring voelde ik me echt in staat om de aard van de cassette te begrijpen. Of de heropkomst van de cassetteband is gewoon een ongekende anomalie of een progressieve trend, er is niet te ontkennen dat de nostalgische muziek platform hanteert genoeg invloed om de gebruikers te blijven hangen voor ten minste een dozijn meer decennia. Toch hebben degenen die ik heb gesproken op mijn reis van zelfcassette ontdekking, samen met de wetenschap dat er meer muziek labels worden opgericht op een regelmatige basis over alle hoeken van de wereld, heeft mijn ogen geopend voor een traditionele manier van het consumeren van muziek-een fysiek en tastbaar kunstwerk, opgeslagen in plastic en tape.
cassettebandjes zijn een constante in de muziekwereld, hoewel ze niet consistent zijn in hun populariteit bij winkeliers en hun consumenten. Tapes toegestaan eerdere generaties, en de huidige underground kringen de mogelijkheid om nieuwe releases te kopen tegen een betaalbare prijs. Belangrijker nog, ze lieten vriendschappen groeien en ontwikkelen door de liefde voor muziek, of dat was door soortgelijke muzieksmaak of door het ruilen van lege tapes gevuld met ongeëvenaarde edelstenen of slecht opgenomen mixtapes en expedities in de muziek.
de toenemende betrokkenheid van onafhankelijke muzieklabels op Cassette Store Day suggereert dat het platform zich heeft ontwikkeld en tot op zekere hoogte zal blijven heersen in ons ‘digitale tijdperk’, ongeacht de critici. Ondanks het feit dat het bijna onmogelijk is om de verkoop van cassettes te regelen, ondanks inspanningen van de Recording Industry Association of America. Tapes worden zeer zelden gevolgd met een bar-code, en zijn vaak zelf geproduceerd door underground muzikanten en doe-het – zelf labels-die rechtstreeks verkopen aan consumenten online of fans op optredens. Mijn onderzoek wijst echter op een geëngageerd nichepubliek dat uitgroeit tot een progressieve subcultuur, verborgen door het succes van de media-nagesynchroniseerde ‘vinyl revival’. Cassette tapes zijn nu economisch net zo zinvol als muzikaal, in een eenentwintigste eeuw geteisterd door armoede en kunstenaarschap op elke hoek.