Jeruzalem (JTA)-vijfentwintig jaar geleden bezweek Menachem Mendel Schneerson, de 92-jarige Lubavitcher Rebbe, aan zijn vele kwalen en stierf, tot verschrikking van zijn Hasidim.Sinds de eerste van een aantal verwoestende beroertes op 2 maart 1992, tijdens een bezoek aan het graf van zijn overleden schoonvader en voorganger Rabbi Yosef Yitzchak Schneersohn, was de Rebbe sprakeloos en lichamelijk gehandicapt in een falend lichaam. Hij was weduwe en kinderloos, en zijn Chassidische assistenten, die nu alle bewegingen van hem beheersten, evenals zijn volgelingen, waren opgezweept door zijn waanzinnige ‘Moshiach – campagne’, Een beweging om Messiaanse vurigheid Onder het Jodendom in de wereld op te wekken-waarvan velen Hasidim ervan overtuigd waren dat dit zou resulteren in de openbaring van hun Rebbe dat hij in feite de langverwachte Messias zelf was.Toen hun Rebbe op sterven lag in het Beth Israel Hospital in New York, ondertekende Hasidim petities aan God om hun Rebbe toe te staan op te staan van zijn sterfbed en het Jodendom naar het Messiaanse tijdperk te leiden. Ze droegen Piepers die klaar waren om af te gaan en hen een signaal te geven wanneer hij zichzelf als Messias openbaarde, zoals ze ervan overtuigd waren dat hij dat zou doen. Ze discussieerden over hoe hij hen naar het beloofde Land zou leiden. Zijn dood liet hen in een dilemma: de Moshiach-campagne had het idee gepromoot dat de Rebbe het Jodendom naar de dag van de verlossing leidde. Maar nu hij dood was, leek het alsof de voorspelling mislukt was.In die tijd waren veel waarnemers ervan overtuigd dat de ondergang van de Rebbe de achteruitgang van zijn chassidische beweging zou betekenen, vooral omdat hij geen opvolger had achtergelaten. De beweging die hij had geholpen te herrijzen na de heropleving na de Holocaust in New York leek op een dood spoor.Dit was een enorme schok voor een relatief kleine groep Hasidim, die onder zijn charismatische leiding beroemd was geworden in Amerika en de bredere Joodse wereld. Duizenden afgezanten, of shluchim, hadden op aandringen van de Rebbe overal ter wereld Chabad-huizen en-centra opgericht, die zowel de marginaal geëngageerde Joden als de Joodse reizigers dienden.Vijfentwintig jaar later lijkt de verlossende komst van de Messias nog verder weg, omdat het antisemitisme zijn kop weer opsteekt en minder Joden dan ooit aangetrokken worden tot het ultra-orthodoxe joodse leven dat Lubavitch omarmt. Terwijl de campagne voor de Moshiach doorgaat, wordt de bijbehorende razernij en opwinding die het onderscheidende kenmerk was in die laatste jaren van het leven van de Rebbe grotendeels verminderd. Het is gewoon een andere slogan van de Lubavitch merk van outreach geworden. Maar Lubavitch en de Chabad-beweging zijn niet verdwenen. Wat is er gebeurd?
Embed from Getty Images
wij sociologen hebben drie concepten die een antwoord bieden. De eerste is cognitieve dissonantie.
de term komt van de beroemde studie “When Prophecy Fails”, waarin een cultus van gelovigen werd onderzocht die in het reine moesten komen met het feit dat een krachtig gehouden geloof over de toekomst niet uitkwam. Uit de studie bleek dat groepen die de dissonantie tussen hun geloof en de teleurstellende werkelijkheid moeten confronteren, reageren door koppig vast te houden aan hun geloof en nog harder te proberen anderen van de waarheid ervan te overtuigen. In het proces werkten ze ook om zichzelf ervan te overtuigen dat hun geloof nog steeds Waar is en uiteindelijk zal worden vervuld.In het geval van de Lubavitchers leidde de ondergang van hun Rebbe tot nog meer affiches en acties die zijn komst aankondigden als de Messias. In Israël zijn er nog overal enorme billboards met Schneerson ’s imago onder het woord Messias, van het vliegveld tot de Ayalon Expressway die leidt naar Tel Aviv en Lag b’ Omer vieringen in Meron. De Lubavitcher Mitzvah Tanks in New York zijn nog steeds versierd met de gelijkenis van de Rebbe en het woord Moshiach. Jaarlijkse advertenties in Joodse kranten kondigen zijn aanstaande aankomst aan. De gele moshiachvlaggen vliegen nog steeds in Crown Heights. In Lubavitch huizen over de hele wereld, is het gebruikelijk om een portret van de Rebbe kijken streng naar beneden op de eettafel of studie. De campagne leeft voort.
de twee andere redenen waarom Chabad nog steeds succesvol is, zijn routinisatie en institutionalisering. Wat ooit ongebruikelijk was – een uitdrukking van het charisma en de unieke energie van de leider-is routine geworden en een voorspelbaar onderdeel van de manier waarop de instelling werkt.De Messiah campagne en het imago van de Rebbe zijn een soort handelsmerk geworden, zoals kolonel Sanders van Kentucky Fried Chicken. Maar terwijl deze laatste fastfood verkoopt, promoot het imago van Rebbe Schneerson ‘ s visie op yiddishkeit en probeert de bevolking te overtuigen om te proeven wat Chabad te bieden heeft.Het aantal Chabad shluchim is sinds 1994 verder toegenomen. Toen hun Rebbe leefde, wilde zijn Hasidim dicht bij hem zijn in Crown Heights, Brooklyn. Nu willen ze allemaal de weg op, omdat ze hem overal mee naartoe kunnen nemen. Zolang ze zijn afgezanten zijn en op een missie voor hem zijn, houdt alles wat ze doen de Rebbe en zijn visie levend.
zoals de Lubavitchers aangeven, is een sjaliach volgens de Joodse wet een verlengstuk van degene die hem gezonden heeft. Elk Chabad huis over de hele wereld draait soortgelijke programma ‘ s, en elke afgezant is als een versie van de Rebbe voor degenen die worden bediend door het. Natuurlijk, de meeste van degenen die in die Chabad huizen lopen zijn noch chassidisch, zelfs Orthodox, en waarschijnlijk ook niet. Wat de huidige Lubavitchers zeker missen, is één leider die elke afwijking in de beweging kan beheersen of iets nieuws en opwindends kan bieden. Soms leidt dit tot interne spanningen. Misschien wel de meest bekende is de voortdurende controverse over Shmuley Boteach. Toen hij de sjaliach van het Oxford Chabad huis was, werd hij in 1994 verwijderd omdat sommige Lubavitchers vonden dat hij zich ongepast gedroeg. Zijn status in Chabad blijft een kwestie van controverse. Als de Rebbe nog zou leven, zou Boteach ‘ s positie stevig door de leider zijn geregeld, net als de lopende debatten over hem of wat wel of niet gepast gedrag is voor een sjaliach.Ook de voortdurende argumenten over de vraag of Lubavitchers de biografie van Menachem Friedman en mijn biografie over de Rebbe zouden moeten lezen, zouden door een levende Rebbe opgelost zijn.In plaats daarvan leven Lubavitchers tegenwoordig meestal van het verleden van hun leider en hopen op een Messiaanse toekomst, terwijl hun virtuele Rebbe letterlijk op herhalingen is, zijn beeld op video op het internet of op een lus in Chabad centra over de hele wereld. Vandaag, zoals de folder in mijn Jerusalem brievenbus vanmorgen zei, wordt die Rebbe gepresenteerd als “Everyone’ s Rebbe.”
tegelijkertijd, wanneer Lubavitchers zijn leiding willen of een specifieke boodschap van hem willen, openen ze vaak een link of een deel van zijn brieven of gesprekken, met behulp van bibliomancy om persoonlijke berichten van hem te krijgen, alsof ze het boek hebben geopend door een geheime kracht uit het hiernamaals en alleen hun antwoorden op de pagina hoeven te vinden. (En als ze niet vinden wat ze willen, sommigen zijn blij om te sluiten en het boek te openen naar een betere pagina.)
een dode Messias heeft ook zijn voordelen. Levende messiassen kunnen ziek worden, hun spraak verliezen, fouten maken – ze zijn tenslotte slechts menselijk. Maar een dode Messias is voorbij dergelijke zwakheden en voorbij alle menselijke zwakheden; zoals de Lubavitcher broadside Sichat HaShavua het deze week stelde, is de derde van Tammuz de dag ” de Rebbe opgestegen voorbij alle beperkingen van deze wereld. Bevrijd van zijn sterfelijke banden, kan de Rebbe met grotere kracht handelen, alle dingen zijn voor alle mensen en de verlossing brengen. En dus, terwijl veel Lubavitchers in deze tijd van het jaar routinematig hun gevoelens van verlies herhalen en hoezeer ze de aanwezigheid van hun Rebbe missen, vieren ze de dag door zichzelf ervan te overtuigen dat hij in en door hen leeft – en dus heeft hij hen de kracht gegeven om door te gaan. De beat gaat door.
verwant:
Ik groeide op chassidisch. Ik ben nu sceptisch. Ik geloof toch nog in de Rebbe.