een burgerlijke politieke cultuur is een politieke cultuur die gekenmerkt wordt door” aanvaarding van het gezag van de staat “en”een geloof in deelname aan burgerlijke plichten”. De term werd voor het eerst gebruikt in Gabriel Almond en Sidney Verba ‘ s boek, The Civic Culture. Burgerlijke politieke cultuur is een mengeling van andere politieke culturen, namelijk parochiale, subject en deelnemer politieke culturen. Amandel en Verba kenmerkten Groot-Brittannië als het hebben van een burgerlijke politieke cultuur. In ” Is Britain Still a Civic Culture?”Patrick Seyd en Paul Whiteley bespreken de mate waarin Groot-Brittannië nog steeds kan worden beschouwd als het hebben van een burgerlijke politieke cultuur. De term burgercultuur wordt gebruikt om de politieke cultuurkenmerken te identificeren die de stabiliteit van de politieke structuur van een democratische samenleving verklaren.
amandel en Verba stellen dat de volgende kenmerken van een burgerlijke cultuur zijn:
- oriëntatie op politiek systeem in zowel politieke als bestuurlijke zin
- trots op aspecten van iemands natie
- verwachting van een eerlijke behandeling van overheidsinstanties
- vermogen om vrij en vaak over politiek te praten
- emotionele betrokkenheid bij verkiezingen
- tolerantie ten opzichte van oppositiepartijen
- waardering van actieve deelname aan activiteiten van lokale overheden, partijen en burgerverenigingen
- zelfvertrouwen in de bevoegdheid om deel te nemen aan de politiek
- burgersamenwerking en trust
- lidmaatschap van de politieke verenigingen.
de juiste combinatie van de verschillende vormen van politieke cultuur zal een cultuur opleveren die een positieve invloed heeft op de groei van de democratie.