de ontdekking, die werd gedaan in samenwerking met wetenschappers van Baylor College Of Medicine In Texas, vs biedt nieuwe fundamentele kennis over de mechanismen van het horen. Het wordt gepresenteerd in het online wetenschappelijke tijdschrift Nature Communications.Voordat we spraak, muziek en andere geluiden kunnen waarnemen, moeten de geluidsgolven worden omgezet in elektrische impulsen in de gehoorzenuw, een proces dat wordt gemedieerd door de sensorische cellen van het binnenoor. Eerdere studies toonden aan dat geluid een laterale beweging veroorzaakt van de kleine haartjes die uit deze cellen projecteren en die mechanisch gevoelige ionenkanalen openen en sluiten om het gehoorgevoel te creëren.
het onderzoek naar de beweging van de menselijke trilharen is onmogelijk omdat de sensorische cellen diep in dik bot zijn ingebed, maar bij cavia ‘ s en woestijnratten is het binnenoor omgeven door dun bot. Met behulp van een speciale in-house ontworpen microscoop, de wetenschappers zijn in staat geweest om de geluid-geïnduceerde ciliaire beweging observeren.”Dit onthulde iets verrassends – dat de haren niet alleen zijwaarts buigen, maar ook in lengte veranderen”, zegt Dr.Anders Fridberger, docent en arts bij het Centre for Hearing and Communication Research van het Karolinska Institutet ‘ s Department of Clinical Science, Intervention and Technology. “Deze longitudinale veranderingen hebben een belangrijk effect op het proces van het omzetten van geluidsgolven in elektrische signalen, wat nodig is voor het horen.”
de wetenschappers tonen aan dat het vermogen van de stereocilia om van lengte te veranderen groter was wanneer de elektrische potentiaal rond de sensorische cellen laag was, wat bekend is in verband met lawaaischade en leeftijdsgebonden gehoorverlies. De spanningsval zorgt ervoor dat de haren te zacht worden, waardoor de oorfunctie wordt aangetast.
“onze bevindingen kunnen ons mogelijk helpen begrijpen waarom het oor in dergelijke gevallen niet zo goed werkt,” zegt Dr Fridberger. “En misschien kunnen ze op een dag gebruikt worden bij de ontwikkeling van een nieuwe behandeling voor slechthorenden. Als we een medicijn kunnen gebruiken om de cilia ‘ s normale stijfheid te herstellen, kunnen we het oor beter laten werken, maar dit is iets voor de verre toekomst, als het zelfs maar mogelijk is. Wat we nu moeten doen is het exacte mechanisme ontdekken dat ciliaire stijfheid controleert.”
de studie werd gefinancierd met subsidies van de Swedish Research Council, de Swedish Council for Working Life and social research, De Wallenberg stichtingen, de tysta Skolan (Silent School) Foundation, De Swedish Association of Hard-of horende People en de National Institutes of Health in de VS.