Szczury trzcinowe (Thryonomyidae)

(Thryonomyidae)

Klasa Mammalia

Order Rodentia

Podrząd Hystricognathi

Rodzina Thryonomyidae

opis miniatur
solidne gryzonie o krępym ciele, małych uszach i krótkich ogonach; ciało pokryte Ostro spiczastymi, ale giętkimi, kolczastymi włosami; szerokie

Rozmiar
1,3-2,6 stopy (40,9-79,3 cm); 3,1–14,3 funta (1,4–6,5 kg)

liczba rodzajów, gatunków
1 Rodzaj; 2 gatunki

siedlisko
zalesiona sawanna i użytki zielone

stan ochrony
niezagrożony

rozmieszczenie
powszechne w całej Afryce na południe od Sahary w wilgotnych i sub-wilgotnych obszarach, gdzie znajdują się gęste trawy lub trzciny

ewolucja i systematyka

zapis kopalny wskazuje, że rodzaj thryonomys istniały w środkowej Saharze w okresie plejstocenu. Romer i Nesbit (1930) opisali formy kopalne zebrane Około 497 Mil (800 km) od rzeki Niger jako T. logani. Bate (1947) opisał inną formę kopalną, T. arkelli, ze złóż plejstoceńskich w Sudanie. Walker (1975) wspomniał, że występowały one w Afryce od górnego miocenu do najnowszej ery.

afrykańskie szczury trzcinowe (rodzina Thryonomyidae) obejmuje tylko jeden rodzaj Thryonomys i chociaż opisano wiele odmian, prawdopodobnie istnieją tylko dwa gatunki, szczur większy trzcinowy (Thryonomys swinderianus) i szczur mniejszy trzcinowy (Thryonomys gregorianus). Nazwa pochodzi od greckiego thryon, co oznacza pęd, i mys, co oznacza mysz. Nawiązuje do wspólnego związku z roślinnością wzdłuż dróg wodnych. Szczury trzcinowe są bliżej spokrewnione z jeżozwierzami niż ze szczurami. Obecnie nie uznaje się żadnych podrodzin ani podgatunków.

cechy fizyczne

z wyjątkiem wielkości i masy, istnieje duże podobieństwo w cechach zewnętrznych między dwoma gatunkami szczura trzcinowego. Opis tutaj koncentruje się głównie na szczurze trzcinowym, dla którego dostępne są więcej informacji. Są mocno zbudowane z głową, która wygląda na małą dla ciała, w tym małymi uszami i kwadratowo ściętą kufą. Kaganiec jest używany jako podkładka, gdy łączą się nawzajem. Podczas paniki w niewoli, będą również taranować ściany obudowy z pyskiem. Ciało pokryte jest kolczastymi włosami, które są jędrne, Ostro spiczaste, ale elastyczne i różnią się kolorem od nakrapianego żółtobrązowego do nakrapianego szaro-brązowego. Wargi, podbródek i gardło są przeważnie białe, z brązową plamką nakrapianą białymi na powierzchni brzusznej. Skóra jest bardzo słaba i łatwo łzy, ale również łatwo Goi. Ciemnobrązowy ogon zwęża się i pokryty jest krótkimi, szczecinkowatymi włosami. Po złapaniu za ogon można go łatwo zerwać. U dorosłych obszar narządów płciowych ma kolor pomarańczowy. Nogi mocne, stopy dobrze wyściełane. Przednie stopy mają pięć cyfr, z których pierwsza jest szczątkowa, a piąta mała. Tylne stopy mają cztery większe palce, pierwsza jest nieobecna, a piąta mała. Wszystkie dostępne cyfry są silne i posiadają silne, potężne i dość proste pazury.

szczury trzcinowe są drugim co do wielkości gryzoniami w Afryce, przewyższanym pod względem wielkości i masy jedynie przez jeżozwierza hystrix

africaeaustralis (26,4–28,6 funta; 12-13 kg). Samce szczura trzcinowego są znacznie większe od samic. Większy szczur trzcinowy jest około dwa razy większy od mniejszego szczura trzcinowego.

formuła dentystyczna wynosi (I1/1 C0/0 P1/1 M3/3) × 2 = 20. Dwa górne i dwa dolne zęby siekacza są szerokie, silnie zbudowane i mają kształt dłuta. Jasnopomarańczowa warstwa szkliwa pokrywa tylko siekacze z przodu, podczas gdy reszta jest zębowa. Górne siekacze są głęboko rowkowane wzdłużnie na zewnętrznej powierzchni. Niezależnie od ogromnych siekaczy, nie ma żadnych zapisów o ugryzieniach ludzi przez dzikie szczury trzcinowe podczas obchodzenia się z nimi. Raczej podejmą szalone wysiłki, aby uciec, proces, w którym mogą zranić się bardzo.

rozmieszczenie

szczur trzcinowy większy jest znacznie bardziej rozpowszechniony w Afryce niż szczur trzcinowy mniejszy i chociaż ich rozmieszczenie pokrywa się, zajmują one różne nisze ekologiczne. Występują na łąkach lub w zalesionych sawannach Afryki na południe od Sahary. Ze względu na specjalistyczne wymagania siedliskowe ich rozmieszczenie jest nieciągłe. Nie zamieszkują lasów deszczowych, suchych regionów ani pustyń. Jedynym wyjątkiem są lasy, w których występują polany z inwazją łąk. Szczury trzcinowe (lub” szczury trzcinowe”, jak są one znane w Afryce Zachodniej) można znaleźć w praktycznie wszystkich krajach Afryki Zachodniej, Wschodniej i Południowej, aż do Przylądka Wschodniego w RPA.

siedlisko

szczury trzcinowe można znaleźć w bagnistych, nisko położonych obszarach wzdłuż brzegów rzek i strumieni, gdzie znajdują się trzciny lub obszary gęstej wysokiej trawy, a także na wyższych wysokościach na wschodniej tropikalnej skarpie, gdzie są w stanie wykorzystać suchszy teren. Są dobrymi pływakami i z łatwością wezmą się do wody, gdy będą zagrożeni.

zachowanie

szczury trzcinowe są głównie nocne na wolności i podróżują szlakami w trzcinach i trawach. Wydają się żyć w małych grupach do 12 zwierząt. W niewoli szczury trzcinowe występują w grupach rodzinnych składających się z jednego samca i od jednego do siedmiu samic. Dominujący samiec nie toleruje obecności innego dojrzałego samca. To samo zachowanie jest przewidywane na wolności, gdzie grupa rodzinna będzie składać się z dominującego samca, kilku samic i ich potomstwa. Kiedy są zaniepokojeni, stemplują swoje tylne stopy na ziemi, wydając Boom. Wydają również głośny gwizd, jako dźwięk ostrzegawczy lub stresowy. Podczas odpoczynku i jedzenia wydają miękkie odgłosy chrząkania. W trzcinowiskach lub trawach można znaleźć odpady z karmienia i rozproszone stosy odchodów. Chociaż mają dobrze rozwinięte pazury, nie wydają się nory. Tam, gdzie wydaje się, że brak osłony, wykorzystują istniejące doły, wykopane przez inne zwierzęta lub spowodowane erozją wodną wzdłuż brzegów rzek.

żywienie ekologia i dieta

są wegetarianami i jedzą korzenie, pędy i łodygi różnych traw. Ścinają łodygi trawy u podstawy za pomocą silnych siekaczy, a następnie, siedząc w pozycji pionowej, manipulują łodygą trawy lub innym pokarmem za pomocą przednich łap, wciskając ją do ust i siekając siekaczami na małe kawałki. Trawy są ich głównym pokarmem, w tym trawa słoni, Pennisetum purpureum, i bawół lub trawa Gwinejska, Panicum maximum. Zużywają miękkie części traw i krzewów, a suche części i liście są często odrzucane. Mogą stać się poważnymi szkodnikami rolniczymi na niektórych obszarach, gdzie uprawy, takie jak orzeszki ziemne, kukurydza, sorgo, pszenica, maniok i trzcina cukrowa rosną w pobliżu ich siedliska. Bardzo lubią trawę kikuyu i będą najeżdżać trawniki. Drapią glebę na bok, aby odsłonić warzywa, takie jak ziemniaki i słodkie ziemniaki lub, w niektórych trawach, aby odsłonić soczyste podziemne łodygi lub korzenie. Fermentacja pokarmu odbywa się głównie w kale, a zwierzęta są koprofagowe. Produkują dwa rodzaje odchodów, twarde granulki, które są wydalane i miękkie granulki, które są reingested.

Biologia rozrodu

w niewoli szczury trzcinowe są poligyniczne i tego samego oczekuje się na wolności. Okres ciąży wynosi 156 dni (zakres wynosi 137-172 dni). Możliwe jest, że mają dwa mioty rocznie, przy wielkości miotu od jednego do pięciu młodych, a nawet ośmiu. Nowonarodzone młode są prekocjalne, czyli w pełni futrzane z otwartymi oczami. Masa przy urodzeniu waha się od 2,7 do 7,2 uncji (75-204 g). Trzy pary czułków znajdują się wysoko po bokach brzucha, a samice karmią młode stojąc lub leżąc na brzuchu. Młode są odstawiane od około czterech tygodni. Pozostają z rodzicami do około pięciu miesięcy, kiedy stają się Dojrzali seksualnie. W tym wieku, w niewoli, dominujący samiec zaczyna wykazywać agresywne zachowanie wobec młodych samców. Dominujące młode samce wykazują również agresywne zachowanie wobec swoich braci. Młode samice nie przejmują się tym. Szczury trzcinowe produkują przez cały rok, chociaż szczyty urodzeń występują w pewnych porach roku, prawdopodobnie podczas pór deszczowych, gdy dostępnych jest więcej pokarmu. W niewoli poród może nastąpić za każdym razem, gdy samce i samice są umieszczone razem.

stan ochrony

żaden z gatunków nie jest zagrożony.

znaczenie dla ludzi

szczury trzcinowe mogą być szkodnikami, powodując duże szkody w ogrodach warzywnych i uprawach. Mięso szczura trzcinowego jest smaczne i jest szeroko stosowane w krajach afrykańskich. Trzcinowe mięso szczura jest bardzo poszukiwane i często poluje się na nie w zorganizowanych przejażdżkach z włóczniami, psami i bronią palną. W Afryce Zachodniej tradycyjnie łapano szczury trzcinowe na wolności i hodowano je w domu. W związku z tym niektórzy rolnicy zainicjowali zorganizowaną hodowlę szczura trzcinowego. Ponieważ mięso jest uważane za doskonałe i istnieje ogromny rynek mięsa, niektórzy rolnicy w Republice Południowej Afryki wykazują zainteresowanie hodowlą tych zwierząt jako mikro-zwierząt gospodarskich.

konta gatunków

lista gatunków

Szczur trzcinowy mniejszy

szczur trzcinowy większy

Thryonomys swinderianus

Taksonomia

Thryonomys swinderianus (Temminck, 1827), Sierra Leone.

inne nazwy zwyczajowe

Francuski: Le grand aulacode; Niemiecki: Großen Rohrratte.

cechy fizyczne

Długość całkowita samców 26,1–30,9 cala (670-792 mm); Długość ogona 7,0–7,5 cala (180-192 mm); masa ciała 5,0–6,5 kg. Samice długości całkowitej 25,5–26,1 cala (654-670 mm); ogon 6,4-7.6 cali (165-195 mm); Masa 7,5–8,4 funta (3,4–3,8 kg). Mają krępe ciała z mocnymi kończynami. Przednie stopy są mniejsze od tylnych. Małe uszy są szersze niż wysokie i prawie całkowicie pokryte futrem.

czaszka jest silnie zbudowana z ogromnymi pomarańczowymi siekaczami. Informacje na temat wielkości tych zwierząt w Afryce są bardzo zróżnicowane, a ich waga wynosi do 19,8 funta (9 kg). W subregionie Południowej Afryki nigdy nie odnotowano tak dużych zwierząt.

Dystrybucja

prawie wszystkie kraje afrykańskie na zachód od Sahary. Nie występuje w lasach deszczowych, pustyniach i suchych krzewach. Odpowiadając swoim siedliskom, mają szerokie lub ograniczone rozmieszczenie w krajach, w których występują. Zostały udokumentowane w Afryce Zachodniej od Gambii do Kamerunu, Republiki Środkowoafrykańskiej, Sudanu, Ugandy, Kenii, Tanzanii, Malawi,

Mozambiku, Zambii, Angoli, północnej granicy Namibii i Botswany, Zimbabwe i RPA.

siedlisko

można je znaleźć na bagnistych, nisko położonych obszarach wzdłuż brzegów rzek i strumieni, gdzie występują trzcinowiska lub obszary gęstej wysokiej trawy.

Występują pojedynczo lub w małych grupach rodzinnych z dominującym samcem, samicą i młodymi. Kiedy są zaniepokojeni, stemplują swoje tylne stopy i wydają gwizd. Wydają odgłosy chrząkania podczas odpoczynku i karmienia. Uciekając, biegają bardzo szybko i łatwo biorą się do wody.

żywienie ekologia i dieta

są wegetarianami i spożywają różne rodzaje traw, kory i krzewów. Mogą być poważnym szkodnikiem w ogrodach warzywnych i plantacjach uprawnych.

Biologia rozrodu

Normalny zakres ciąży wynosi 152-156 dni. Od 2 do 4 młodych w momencie urodzenia; zasięg wynosi od 1 do 6. Masa urodzeniowa 2,8-5,3 uncji (80-150 g). Masa odsadzeniowa 13,1-24,1 uncji (374-688 g).

stan ochrony

niezagrożony.

znaczenie dla ludzi

mięso bardzo popularne w wielu krajach afrykańskich. Wiele rodzin zależy od sprzedaży trzcinowego mięsa szczura dla dochodów. W Republice Południowej Afryki niektórzy rolnicy eksperymentują, aby je hodować na zasadach komercyjnych. Z drugiej strony mogą być poważnymi szkodnikami w ogrodach warzywnych i uprawach i mogą być uważane za lokalnego szkodnika.

mały szczur trzcinowy

Thryonomys gregorianus

taxonomy

Thryonomys gregorianus (Thomas, 1894), Kiroyo, Kenia.

inne nazwy zwyczajowe

Francuski: Le petit aulacode; Niemiecki: Kleine Rohrratte.

Charakterystyka fizyczna

Długość całkowita samców 16,0–22,4 cala (410-575 mm); ogon 4,3–6,8 cala (110-175 mm); masa ciała 3,1–5,3 funta (1,4–2,4 kg). Długość całkowita samic wynosi 19,3–21,1 cala (495-540 mm); ogon 4,9–5,5 cala (125-140 mm); masa ciała 1,8–1,9 kg. Oprócz wielkości są one podobne w budowie do szczura większego, o podobnych cechach. Czaszka jest silnie zbudowana, z dużymi pomarańczowymi siekaczami.

rozmieszczenie

szczury trzcinowe występują w wąskim pasie od północnego Kamerunu po Afrykę Wschodnią, gdzie są pospolite i szeroko rozpowszechnione, a dalej na południe aż do Zimbabwe i części Mozambiku. Dokładniejsze badania mogą rozszerzyć ich dystrybucję na części Południowej Afryki.

siedlisko

preferują wyższe wysokości na wschodniej tropikalnej skarpie, gdzie są w stanie wykorzystać bardziej suchy teren, w tym skaliste siedliska.

zachowanie

nocne z pewną aktywnością dobową. Występują pojedynczo lub w małych grupach rodzinnych z dominującym samcem, samicą i młodymi. Preferują dobrą trawę, ale przebywają także w szczelinach skalnych, pod skałami lub w opuszczonych norach źródlisk.

żywienie ekologia i dieta

Wegetariańska, żywi się na łodygach wielu roślin i traw.

Biologia rozrodu

informacje rzadkie. Przypuszcza się, że jest poligyniczny. Zapisy ze wschodniego Zimbabwe ujawniają ciężarne samice w maju (jedna samica, dwa płody) i listopadzie (jedna samica, trzy zarodki).

stan ochrony

niezagrożony.

znaczenie dla ludzi

to samo co szczur trzcinowy. Odgrywają one równie ważną rolę jak mięso buszowe. Na obszarach uprawnych są uważane za szkodniki ze względu na niszczenie upraw i warzyw.

Zasoby

Książki

De Graaff, G. Gryzonie z Południowej Afryki. Durban and Pretoria: Butterworths, 1981.

Meester, J. A. J., I. L. Rautenbach, N. J. Dippenaar i C. M. Baker. Classification of Southern African Mammals. Monografia Muzeum Transwalu, Nr 5. Pretoria: Transvaal Museum, 1986.

The Complete Book of Southern African Mammals. Kapsztad: Struik Winchester, 1997.

Mikrolifestock: mało znane małe zwierzęta o obiecującej przyszłości ekonomicznej. Washington, DC: National Academic Press, 1991.

Rautenbach, I. L. Ssaki Transwalu. Ekoplan Monografia Nr 1. Pretoria: Ecoplan, 1982.

Rosevear, D. R. The gryzonie Afryki Zachodniej. London: Museum (Natural History), 1969.

Ssaki z subregionu Południowej Afryki. Pretoria: University of Pretoria, 1990.

Walker, E. P. Mammals of the World. Baltimore: Johns Hopkins Press, 1975.

Mammal Species of the World. Washington, DC: Smithsonian Institution Press, 1993.

Woods, C. A. ” Hystricognath Gryzoni.”In Orders and Families of Recent Mammals of the World, edited by S. Anderson and J. Knox Jones Jr. New York: John Wiley, 1984.

Periodicals

Bate, D. M. A. ” an Extinct Reed-rat Thryonomys arkelli from The Sudan.”Annual Magazine of Natural History 14, no. 11: 65-71.

Romer, A. S. I P. H. Nesbit. „Wymarły Szczur trzcinowy Thryonomys logani z Centralnej Sahary.”Annual Magazine of Natural History 6, no. 10: 687-690.

Van der Merwe, M. „Sezon lęgowy i potencjał lęgowy szczura trzcinowego (Thryonomys swinderianus) w niewoli w Afryce Południowej.”South African Journal of Zoology 34, no. 2( 1999): 69-73.

Van der Merwe, M. „Tooth Succession in the Greater Cane Rat Thryonomys swinderianus (Temminck, 1827).”Journal of Zoology, London 251 (2000): 541-545.

Van der Merwe, M., and A. van Zyl. „Postnatal Growth of the Greater Cane Rat Thryonomys swinderianus in Gauteng, South Africa.”Mammalia 65, no. 4 (2001): 495-507.

Mac van der Merwe, PhD