Streszczenie
trzydzieści wybranych przeciwciał grup krwi (z wyłączeniem anty-a i anty-B) sklasyfikowano jako ß2M (19s γ) globulina, γ (7s γ) globulina lub mieszaniny, stosując następujące trzy metody: frakcjonowanie na kolumnie DEAE-celulozy; pośrednie testy antyglobulinowe, z zastosowaniem specyficznej anty-ß2M-globuliny i anty–γ-globulina surowica; i leczenie 2-Merkapto-etanolem. Z niewielkimi wyjątkami wyniki uzyskane za pomocą tych trzech metod były zgodne.
większość przeciwciał grup krwi w układach Le, MNSs i P wydaje się być „naturalnie występująca” i stwierdzono, że są to globuliny ß2M. Przeciwciałami grupy krwi w układach Rh, K i Jk, które powstały po bodziec antygenowy, były zazwyczaj γ globulina, ale okazjonalnie ß2M globulina.
przeciwciała złożone z ß2M globuliny zwykle zachowują się jak aglutyniny, ale mogą zachowywać się jak niekompletne przeciwciała (np. niektóre przykłady anty-Jka); odwrotnie, przeciwciała złożone z γ globuliny zwykle zachowują się jak niekompletne przeciwciała, ale mogą zachowywać się jak aglutyniny (np. przykład anty-M).
zdolność do wiązania dopełniacza wydaje się być bardziej związana ze swoistością grupową krwi danego przeciwciała niż z jego wielkością cząsteczkową. Na przykład anty-Jka, gdy składa się z γ lub ß2M globuliny, wydaje się niezmiennie wiązać dopełniacz, podczas gdy silne anty-m lub anty-Rh, niezależnie od tego, czy składają się z γ lub ß2M globuliny, nie wiążą dopełniacza.