Curtiss H. Doss, AIA
w ramach drugiej części tej serii „projektowanie obszarów kultu”, powtórzmy podstawową koncepcję z
Część 1: każdy kościół jest inny.
po powtórzeniu tego przykazania spójrzmy teraz na tradycyjną przestrzeń kultu i elementy, dzięki którym przyczynia się ona do doświadczenia czczenia danej osoby.
pocieszający klasyk
wszyscy jesteśmy zbyt zaznajomieni z zabytkowym kościołem na planie bazyliki. Przez wieki był to standard projektowania kultu.
na przestrzeni wieków ten typ planu ewoluował pod względem użytych materiałów, a także rosnącej wiedzy o tym, jak zmaksymalizować te materiały. Niektóre katedry uosabiają najlepsze z tych cech: wznoszące się wysokości,przestrzenie witraży i długie, pogłosowe atmosfery tworzone w strukturze. Kontynuacja tego planu dla kultury zachodniej i Stanów Zjednoczonych jest nadal widoczna w wielu starszych domach kultu.
nawet w XXI wieku z tego planu korzystają sale kultu mieszczące do 700 osób. Ta wielkość i rodzaj sali – z platformą lub prezbiterium mieszczącym ambonę i / lub mównicę, chór i instrumenty — jest nie tylko oczekiwana przez wielu kościelnych, ale jest postrzegana jako stabilne i kojące środowisko dla kultu. Chociaż wysokość sufitu może nie dorównywać wysokościom katedr, są one reprezentatywne dla wielkości pomieszczenia i przyczyniają się do otoczenia specjalnego miejsca do specjalnego celu.
nierzadko takie pomieszczenie ma okna wypełnione pięknymi piętrowymi witrażami. Siedzenia to na ogół ławki, a technologia jest ograniczona.
Kościół, do którego dorastałem — około godziny poza Memphis w wiejskiej społeczności rolniczej Wschodniego Arkansas — pasuje do tego opisu. W tym miejscu było napisane „kościół”, a uwielbienie było silnym elementem życia dla mojej rodziny i społeczności.
czy wychowywałeś się w podobnym środowisku, widziałeś wcześniej zdjęcia (lub ewentualnie czczony w) takiego pokoju. Ze wszystkimi elementami wykończenia wnętrza-w połączeniu z regularnymi i specjalnymi nabożeństwami, chrzcinami, komunią (Wieczerzą Pańską), weselami i pogrzebami — tworzyło scentralizowane miejsce dla mojej rodziny i mojej wspólnoty.
zjawisko wachlarza
w porównaniu z wiekami tradycyjnego wystroju bazyliki, nowszą historię większych pomieszczeń kształtuje przede wszystkim jedna cecha konstrukcyjna-zdolność do rozciągania dużych pomieszczeń z konstrukcjami stalowymi — i jedno pragnienie: trzymanie zgromadzenia blisko ambony w celu komunikacji i intymności. Te dwa elementy, choć nie są ze sobą połączone, zaczęły zmieniać krajobraz tradycyjnej przestrzeni kultu. Możliwość rozpięcia dużych pomieszczeń ze stalowymi konstrukcjami pozwoliła na wdrożenie pomieszczenia „wachlarzowatego” w projekt obszaru kultu — przestrzeni, w której sekcje siedzące są rozmieszczone w koncentrycznych pierścieniach lub segmentowych łukach, skupionych na platformie i przerwanych przejściami prowadzącymi ludzi z tyłu w kierunku przodu pokoju. Początkowo układ ten był postrzegany jako znacznie mniej formalny. Przez kilka dziesięcioleci nadal był używany w pomieszczeniach dla większej liczby osób, wszystko z jednego głównego powodu: zbliżył dużą liczbę osób do platformy. Model ten stał się tradycyjnym rozwiązaniem konstrukcyjnym dla dużych pomieszczeń, Zwykle o pojemności 700 lub więcej miejsc.
niektóre rzeczy nigdy (i nie powinny) się zmienić
wraz ze zwiększonym wykorzystaniem technologii w kościele, elementy przywołujące Kult zaczęły obejmować wysokiej jakości systemy audio, kreatywne Systemy oświetleniowe, Systemy wideo, a nawet wykorzystanie transmisji telewizyjnych i strumieniowania internetowego.
po co te wszystkie zmiany? Odpowiedź można znaleźć w prostym stwierdzeniu: istnieje potrzeba komunikowania się z ludźmi w sposób jasny, skuteczny, multimedialny, tak aby Ewangelia — dobra nowina Jezusa — mogła być dzielona i przyjmowana. Aby dotrzeć do czcicieli tej postkościelnej kultury, ich oczekiwania muszą zostać przekroczone.
w jaki sposób to wszystko pomaga tobie, kierownikowi kościoła, stworzyć atmosferę uwielbienia dla ludzi? Możemy wysunąć to do kilku kluczowych wniosków.
wniosek # 1: żyjemy w kulturze postkościelnej. Możemy prześledzić potrzebę zmiany wraz z pojawieniem się nowej inżynierii, nowych technologii i nowych metod komunikacji. Wszystko się zmienia i szybko. To, co się nie zmieniło, to przesłanie Ewangelii, bez względu na typ kościoła, denominację czy „smak”.”
wniosek # 2: Pojęcie „tradycji” zmieniło się — i nadal będzie to robić. To, jak przyjmiemy tę zmianę, zadecyduje o tym, czy wrócimy do miejsca, o którym wspominam: do Kościoła jako centralizującego elementu rodziny i wspólnoty, niezależnie od jej architektury.
Curtiss H. Doss, AIA jest dyrektorem McGehee Nicholson Burke (MNB) Architects w Memphis, TN. Doss konsultuje się z klientami kościoła od ponad 20 lat, a jego praktyka architektoniczna obejmuje ponad 30 lat.
