Description
Codex Alexandrinus jest jednym z trzech wczesnych greckich rękopisów, które przechowują zarówno stary, jak i Nowy Testament razem.
jej nazwa („Księga z Aleksandrii”) pochodzi od miasta Aleksandria w Egipcie, gdzie została zachowana, zanim Grecki patriarcha Aleksandrii Cyryl Lucar (zm. 1638) sprowadził ją do Konstantynopola w 1621 roku. Jako Grecki Patriarcha Prawosławny Lukar miał bliskie związki z Wielką Brytanią i Kościołem Anglii, który wspierał go w wielu jego działaniach. W 1627 roku podarował ten rękopis panującemu monarsze Karolowi i (R. 1625-1649). Przybywszy do Londynu przez angielskiego ambasadora w Stambule, Codex Alexandrinus stał się częścią Biblioteki Królewskiej. Przetrwał niszczycielski pożar z 1733 roku, kiedy bibliotekarz Richard Bentley (zm. 1742) uratował go z płomieni. Następnie trafił do British Museum, a następnie do British Library.
Codex Alexandrinus zawiera całą Biblię w języku greckim, obejmującą starożytny grecki przekład Starego Testamentu (Septuaginty) wraz z Nowym Testamentem. Jego treść różni się nieco od współczesnej drukowanej Biblii: zawiera kilka dodatkowych ksiąg, w tym Machabeusze jako część Septuaginty Starego Testamentu i Pierwszy List św. Klemensa Rzymskiego (d. 99) pod koniec Nowego Testamentu. Jest to szczególnie godny uwagi ze względu na zachowanie jednego z najlepszych tekstów Deuteronomy i Apokalipsy, jest to najstarszy rękopis drugiej i trzeciej księgi Machabejskiej.
rękopis był prawdopodobnie dziełem trzech skrybów. Początkowe linie każdej książki są pisane czerwonym tuszem, a sekcje w książce są oznaczone większą literą umieszczoną na marginesie. Tekst pisany jest w sposób ciągły dużą kwadratową uncjalną ręką w dwóch kolumnach. Tytuły każdej z ksiąg Biblii są oznaczone stylizowanym ozdobnym kolofonem (charakterystycznym ozdobnym ogonem) w całym rękopisie. Kolofony te często zawierają obrazy owoców lub roślinności i są jednymi z najwcześniejszych przykładów iluminacji książkowej, które przetrwały.