Chimery – organizmy składające się z komórek o więcej niż jednym genotypie – uchwyciły ludzką wyobraźnię na długo przed ich oficjalnym opisem i użyciem w laboratorium. Organizmy te zawdzięczają swoją nazwę ziejącemu ogniem potworowi z mitologii greckiej, który ma głowę lwa, ciało kozy i ogon węża. Pierwszy opis nie-fikcyjnej Chimery pochodzi z połowy XVII wieku, kiedy florencki ogrodnik Pietro Nati odkrył przypadkową pędy rosnącą z połączenia przeszczepu między kwaśną pomarańczą (Citrus aurantium) i cytronem (Citrus medica). Ta kłopotliwa chimera, która rośnie z sektorami fenotypowo przypominającymi każdy z przodków cytrusów, zainspirowała dyskusję i zdumienie środowiska naukowego i została trafnie nazwana „Bizzaria”. Początkowo uważano, że „Bizzaria” jest bezpłciową hybrydą, która powstała w wyniku fuzji komórkowej między szczepionymi rodzicami; jednak dogłębne analizy komórkowe przeprowadzone wieki później wykazały, że „Bizzaria”, wraz z innymi chimerami, zawdzięczają swój unikalny sekcyjny wygląd konglomerat komórek od dwóch dawców. Od tego przełomowego odkrycia na przełomie XX i XX wieku Chimery służyły zarówno jako narzędzia, jak i unikalne zjawiska biologiczne, które przyczyniły się do naszego zrozumienia rozwoju roślin na poziomie komórkowym, tkankowym i organizmowym. Szybki postęp w technologii sekwencjonowania genomu umożliwił stworzenie nowych gatunków modelowych o nowych cechach morfologicznych i rozwojowych, które umożliwiają wytwarzanie organizmów chimerycznych. W tym przeglądzie pokazujemy, że badania mozaiki genetycznej i Chimery zapewniają technologicznie prosty sposób zagłębienia się w wewnętrzne mechanizmy organizacyjne, genetyczne i genomowe leżące u podstaw rozwoju różnorodnych organizmów modelowych. Co więcej, omawiamy wyjątkową okazję, jaką stwarzają chimery do zbadania uniwersalnych zasad rządzących komunikacją międzykomórkową i koordynacją biologii organizmalnej w heterogenicznym krajobrazie.